Ἐζήτησεν εἰς τὸ Εὐαγγέλιον ἄρχων τις τὴν σωματικὴν ὑγείαν τοῦ υἱοῦ του καὶ ὁ γλυκὺς Ἰησοῦς ὄχι μόνον τοῦ υἱοῦ ἔδωσε τὴν ὑγείαν τοῦ σώματος, ἀλλὰ καὶ τοῦ πατρὸς τὴν ψυχικὴν ἀσθένειαν ἰάτρευσεν. Ἐζήτησεν ὁ Μωϋσῆς ἀπὸ τὸν Θεὸν νὰ ἴδῃ κἄν τὸ πρόσωπόν του καὶ αὐτὸς ἀπεκρίθη, ὅτι ὄχι μόνον αὐτὸ θέλει εἰς αὐτὸν δώσει, ἀλλὰ καὶ πᾶν ἄλλο ἀγαθόν. Ἀληθῶς πιστὸς ὁ Θεὸς ἐν πᾶσι τοῖς λόγοις Αὐτοῦ, καθὼς καὶ σήμερον φαίνεται τοῦ ἡλίου λαμπρότερον.
Τίς δὲν τὸ ἤκουσεν ὅτι ὁ Κύριος ὑπεσχέθη εἰς τοὺς ἠγαπημένους Του Μαθητάς, ὅτι θέλει πέμψει εἰς αὐτοὺς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον; «Ἐὰν γὰρ ἐγὼ μὴ ἀπέλθω, ὁ Παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται» (Ἰωάν. ιϛ’ 7); Καὶ ὅμως ὄχι μόνον μίαν χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἔπεμψεν εἰς αὐτούς, ἀλλὰ τόσα πολλὰ καὶ μεγάλα χαρίσματα, ὅσα μᾶς διηγεῖται τὸ Εὐαγγέλιον, ὅτι προεξένησαν ἐκεῖναι αἱ πύριναι γλῶσσαι, αἵτινες ἐκάθισαν ἐφ’ ἕνα ἕκαστον τῶν Ἀποστόλων· ὅσα δύναται νὰ ἐννοήσῃ ἀνθρώπινος νοῦς, ὅταν ἔβλεπε ἀνθρώπους ἰδιώτας καὶ ἀγραμμάτους νὰ ὁμιλῶσι διαφόρους γλώσσας, νὰ ἀναστήνωσι νεκρούς, νὰ διώκωσι δαίμονας, νὰ θεραπεύωσι μὲ ψιλὸν λόγον ἀνιάτους ἀσθενείας, νὰ ἀνθίστανται μετὰ παρρησίας πολλῆς ἐνώπιον βασιλέων καὶ τυράννων. Ὢ τῆς πολλῆς μεγαλοδωρίας τοῦ Θεοῦ! Ὢ τοῦ ἀκαταλήπτου πλούτου! Ὢ τῶν ἀνεκδιηγήτων χαρισμάτων, τὰ ὁποῖα ἐχάρισε τότε ἡ κάθοδος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τοὺς μακαρίους ἐκείνους Ἀποστόλους!
Ἀλλὰ τί νὰ εἴπω εἰς τὸν φθόνον τοῦ διαβόλου, ὅστις φυτρώνει πάντοτε εἰς τὰ καλά; Αὐτὸς ἔσπειρεν εἰς ὅλας τὰς καρδίας τῶν δυτικῶν βλάσφημα καὶ πικρότατα ζιζάνια, αὐτὸς τοὺς ἐδίδαξε νὰ λέγωσιν, ὅτι ἐκεῖνο τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τὸ ὁποῖον ἐφάνη τότε ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν, ἦτο αὐτὴ αὕτη ἡ ὑπόστασις καὶ οὐσία τοῦ Παναγίου Πνεύματος καὶ ὄχι τὰ χαρίσματα τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Βλασφημία τόσον φρικτή, τὴν ὁποίαν οὔτε ἐδέχθη οὔτε ἤκουσεν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Διὰ τοῦτο ἡμεῖς ἀφήνοντες εἰς ἄλλον καιρὸν τοὺς χαρμοσύνους λόγους τῆς σημερινῆς πανηγύρεως, ἂς στηρίξωμεν τὸν λόγον εἰς τὸ θεμέλιον τοῦτο, διὰ νὰ ἀποδείξωμεν, ὅτι αὐτὸ τὸ Πνεῦμα, τὸ ὁποῖον ἐφάνη εἰς τοὺς Ἀποστόλους τότε, δὲν ἦτο ἡ ὑπόστασις τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἀλλ’ ἡ κοινὴ χάρις τῶν τριῶν προσώπων· ἐπειδὴ ἄλλο εἶναι Χάρις καὶ ἄλλο ὑπόστασις· καὶ αὐτὸ εἶναι ἡ ὑπόθεσις τοῦ σημερινοῦ μας λόγου· ἐπειδὴ ὅμως εἶναι θεολογική, ἀπαιτεῖ καὶ προσοχὴν περισσοτέραν παρὰ ποτέ.