Μετὰ ἓξ ἡμερας ὡδήγησαν τὸν Ἅγιον εἰς τὸ κριτήριον. Εἶπε τότε ὁ τύραννος· «Πρὶν ἀναλώσω τὰς σάρκας σου, ὑπάκουσον εἰς τὸ θέλημά μου». Ἀπήντησεν ὁ Ἅγιος· «Ἐδῶ εἶναι τὸ σῶμά μου καὶ καταξέσχιζε καὶ δέρε τοῦτο διὰ νὰ θεραπεύσῃς τοὺς ὁμοίους σου δαίμονας». Εἶπεν ὁ ἄρχων· «Μὲ ταύτας τὰς ὕβρεις μὲ παροργίζεις χειρότερον καὶ μὲ παρακινεῖς νὰ σοῦ ἐπιβάλω σκληροτάτας τιμωρίας. Καὶ μὴ νομίσῃς ὅτι, ἐπειδὴ ἐθανάτωσες μὲ τὰς μαγείας σου τὸν Ἀρχέλαον, θὰ σωθῇς ἀπὸ τὰς χεῖρας μου, φλύαρε». Ταῦτα δὲ εἰπών, ἐπρόσταξε νὰ τανύσουν τὸν Ἅγιον τοῦ Χριστοῦ Μάρτυρα εἰς τὴν γῆν καὶ νὰ τὸν δέρουν τέσσαρες ἄνδρες ρωμαλέοι μὲ ὠμὰ βούνευρα, ἔπειτα νὰ θέσουν ἐπὶ τῆς ράχεως αὐτοῦ πεπυρακτωμένους ἄνθρακας. Ὁ δὲ Ἅγιος, ὄχι μόνον δὲν ἐσυλλογίζετο τὰς βασάνους, ἀλλὰ ἐξύβριζε καὶ τὸν ἡγεμόνα διὰ τούτων τῶν λόγων· «Υἱὲ ἀνομίας καὶ ὕλη πυρὸς τῆς αἰωνίου κολάσεως, κόλασον τὰς σάρκας μου, διότι ἄλλο δὲν ἐπιθυμῶ, εἰμὴ μόνον νὰ βασανισθῶ διὰ τὸν Δεσπότην μου». Ταῦτα τοῦ Μάρτυρος λέγοντος ἐδαιμονίζετο φοβερώτερον ὁ φρενοβλαβὴς Φλαβιανὸς καὶ σφόδρα ἐξωργίζετο κατ’ αυτοῦ. Ὅθεν, ὁ κάκιστος, ἡτοίμαζε πῦρ εἰς τὸ πῦρ καὶ κακὸν εἰς τὸ κακόν. Καὶ προστάσσει νὰ πυρώσουν σουβλία, διὰ τῶν ὁποίων νὰ κατακαίουν τὰ ξεσχισμένα μέλη τοῦ Ἁγίου καὶ νὰ ρίπτουν ἅλας ἐπὶ τῶν πληγῶν αὐτοῦ. Ἔπειτα δι’ ἄλλων σουβλίων νὰ κατακεντῶσιν ὅλα του τὰ μέλη. Ὅμως ὁ Ἅγιος πάντα ταῦτα τὰ ἐπώδυνα ὑπέφερε γενναίως καὶ ἀνδρικώτατα, μυκτηρίζων πάλιν τὰ εἴδωλα. Ὅθεν ὁ αἱμοδιψὴς ἀκόλαστος καὶ πολυμήχανος τύραννος εὗρεν ἄλλον τρόπον τιμωρίας.

Ἡτοίμασαν ἕνα βωμὸν καὶ ἔθεσαν ἐπ’ αὐτοῦ ἀνημμένους ἄνθρακας καὶ εἰς τὴν δεξιὰν χεῖρα τοῦ Μάρτυρος ἐπέθεσαν λίβανον καὶ ἐκράτουν ταύτην βιαίως διὰ σιδήρων ἄνωθεν τοῦ βωμοῦ, ὅπως, μὴ ὑποφέρων τῶν ἀνθράκων τὴν θερμότητα, ρίψῃ ἐπ’ αὐτῶν τὸν λίβανον, διὰ νὰ φανῇ ὅτι ἐθυσίασεν εἰς τὰ εἴδωλα. Ὁ δὲ Ἅγιος ἐσταμάτησε τὴν χεῖρα ἀκίνητον, ἕως ὅτου, ὦ τῆς καρτερίας ναὶ γενναιότητος αὐτοῦ! Κατηναλώθη ἐκ τοῦ πυρὸς ἡ δεξιὰ αὐτοῦ χείρ ἐνῷ ὁ Ἅγιος παρατηρῶν καὶ δακρύων ἐστέναζεν ὄχι ἐκ μικροψυχίας, ἀλλὰ πρὸς εὐχαριστίαν, λέγων· «Ἐκράτησε τῆς χειρὸς τῆς δεξιᾶς μου», «καὶ κατάξας τόξον χαλκοῦν ἐν βραχίονί μου, καὶ ἔδωκάς μοι ὑπερασπισμὸν σωτηρίας μου (Β’ Βασιλ. ΚΒ’ 35-36), «καὶ ἡ δεξιά σου ἀντελάβε τόμου».