Μετὰ τοῦτο ἔδειραν τὸν Ἅγιον εἰς τὸν αὐχένα διὰ σχοινίων, ἐξ ὧν ἐκρέμαντο τεμάχια μολύβδου καὶ ἔπειτα ἐφυλάκισαν αὐτὸν ἕως ὅτου συνεννοηθῇ ὁ ἀνόητος ποίαν ἔτι χαλεπωτέραν βάσανον νὰ ὁρίσῃ δι’ αὐτόν. Καὶ ὁ μὲν Ἅγιος προσηύχετο εἰς τὴν φυλακήν, ἵνα ὁ Θεὸς τὸν στερεώσῃ τὴν εὐσέβειαν καὶ τελειώσῃ καλῶς τὴν ὁμολογίαν αὐτοῦ. Ὁ δὲ Οὐλκίων, λυπούμενος καὶ αἰσχυνόμενος, διότι δὲν ἠδύνατο νὰ νικήσῃ τὸν Ἅγιον, προσεβλήθη ὑπὸ πυρετοῦ. Ἦτο δὲ ἐκ Θεοῦ ἡ πληγή, ἵνα παιδευθῇ δικαίως ὁ ἄδικος. Ὅθεν, οὕτω κακῶς ὁ κακὸς καὶ τρισάθλιος ὀδυρόμενος, ἐξεψύχησεν.

Ὁ δὲ Ἅγιος ἔχων τὴν ἄδειαν ἐδίδασκεν εἰς τὴν φυλακὴν τοὺς προσερχομένους ἀόκνως καὶ οὕτως ηὔξανεν ἡ εὐσέβεια. Διότι ὄχι μόνον διὰ τῶν λόγων ἐνήργει, ἀλλὰ καὶ ἄπειρα θαύματα ἐτέλεσε, θεραπεύων πᾶσα ἀσθένειαν καὶ διώκων ἀκάθαρτα πνεύματα. Ὄχι δὲ μακρὸν χρόνον ἐξοδεύων ἢ βότανα χρώμενος ἀλλὰ μόνον τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ χαράττων εἰς τὸν πάσχοντα, εὐθὺς διὰ τῆς τοῦ Κυρίου χάριτος τὴν ἀσθένειαν ἠφάνιζε καὶ τὰ δαιμόνια ἔφευγον. Μετὰ δὲ τὸν θάνατον τοῦ Οὐλκίωνος, ὁ βασιλεὺς ἐψήφισε διὰ τὴν Παλαιστίνην ἕτερον ἔπαρχον, Φλαβιανὸν ὀνομαζόμεπον, ὅστις καὶ αὐτὸς κατήγετο ἐξ Ἰταλίας, ὁμότροπος τοῦ προτέρου εἰς τὴν τῆς ψυχῆς ἀγριότητα καὶ σκολιότητα. Ὡς δὲ ἔφθασεν εἰς τὴν Καισάρειαν, οἱ εἰδωλολάτραι ἀνέφερον εἰς τοῦτον τὰ τοῦ Ἁγίου.

Εὐθὺς τότε ἐκεῖνος ἐπρόσταξε νὰ τὸν φέρωσι πρὸς αὐτὸν καὶ ὡς ἠρώτησε τὸν Ἅγιον πῶς ὠνομάζετο, ἐκεῖνος ὁ εὐλογημένος ἀπεκρίθη· «Χριστιανὸς εἶμαι κυρίως καὶ καλοῦμαι Προκόπιος, ὄνομα τὸ ὁποῖον δὲν μοῦ ἔδωκεν ἄνθρωπος, ἀλλ’ αὐτὸς ὁ Κύριος καὶ Δεσπότης μου». Ὁ Φλαβιανὸς εἶπε πάλιν· «Δὲν ἠξεύρεις, ὅτι ὁ βασιλεὺς ἐπρόσταξεν ὅτι ἐκεῖνος, ὅστις δὲν προσκυνεῖ τοὺς θεούς, νὰ λαμβάνῃ ἐπώδυνον θάνατον; Καὶ σὺ πιστεύεις εἰς ἕνα, ὅστις ἐγεννήθη ἐκ γυναικὸς καὶ τὸν ἐσταύρωσαν; Εἶναι πρέπον νὰ προσκυνῆται ὁ τοιοῦτος, ὡς Θεός, ὁ κατακριθεὶς εἰς θάνατον;». Ὁ Ἅγιος ἀπήντησεν· «Ἔπρεπεν, ὦ ἡγεμών, νὰ γνωρίζῃς ὅτι εἷς Θεὸς εἶναι μόνον, ὁ δημιουργήσας τὸν κόσμον ὅλον καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτῷ καὶ νὰ μὴ ὀνομάζῃς πολλοὺς θεοὺς ἀφρονέστατα, τοὺς ὁποίους περιπαίζουν οἱ φιλόσοφοί σας καὶ κατακρίνουν εἰς τὰ γνωστικά των συγγράμματα. Ἂν δὲ θέλῃς, σοῦ ἀποδεικνύω τοῦτο μὲ τὰς μαρτυρίας αὐτῶν, τοῦ Ἀριστοτέλους, λέγω, καὶ τοῦ Πλάτωνος, καθὼς καὶ ἄλλων πολλῶν διδασκάλων σας, οἱ ὁποῖοι ὁμολογοῦν ὄχι πολλούς, ἀλλ’ Ἕνα καὶ μόνον Θεὸν ἀθάνατον.