διότι καθὼς ἐπεκαλέσθην μόνον τὸ ὄνομα τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, εὐθὺς ἐκεῖνα τὰ μεμαραμμένα μέλη τοῦ ἀσθενοῦς, ὡς νὰ μετεπλάσθησαν, ἔστρεψαν εἰς τὴν προτέραν κατάστασιν καὶ ἔγινεν ὁ ἄνθρωπος ὑγιής, ὡς νὰ μὴ εἶχε ποτὲ ἀσθενήσει. Μὲ τὸ ἔργον λοιπὸν ἐγνώρισα τὸν Δημιουργὸν τῶν ἁπάντων καὶ μισήσας τὴν δόξαν καὶ τὴν ματαιότητα τῶν Ἑλλήνων, ἔγινα δοῦλος τοῦ Χριστοῦ διὰ τοῦ θείου Βαπτίσματος· ἀπὸ τότε δέ, ὦ ἔπαρχε, ἀσθενείας φοβεράς, πάθη ἀνίατα καὶ ἄλλα κακά, τὰ ὁποῖα μόνος ὁ Θεὸς δύναται νὰ ἰατρεύσῃ, θεραπεύω ἐν εὐκολίᾳ ἐπικαλούμενος τὸ ὄνομα μόνον τοῦ Χριστοῦ. Μάρτυρες τούτων εἶναι ὅλος ὁ λαός, ὅστις παρίσταται ἐδῶ εἰς τὸ θέατρον, οὔτε δύνασαι νὰ εἴπῃς ὅτι τὰ λέγω ψεύματα, διότι ἕτοιμος εἶμαι νὰ σοῦ δείξω καὶ μὲ τὸ ἔργον τὴν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ μου». Οὕτως ἐκήρυξεν ὁ Ἅγιος τὴν ἀλήθειαν καὶ ἵστατο ὅλος ὁ λαὸς ἀπὸ τῆς τρίτης ὥρας ἕως τῆς ἑβδόμης, ἀκούοντες μὲ περισσοτέραν γλυκύτητα αὐτόν, παρὰ ἂν ἦσαν εἰς πλουσιωτάτην τράπεζαν.

Ὅταν ὁ λαὸς εἶδεν ὅτι ὁ Ἅγιος ἤλεγξε τοὺς ψευδωνύμους θεοὺς τῶν βασιλέων, τὸν δὲ Χριστὸν ἀληθῆ Θεὸν ἀνεκήρυξε, καλῶν αὐτοὺς μάρτυρας τῶν θαυμάτων, ἐβόησαν ὅλοι μὲ μίαν φωνὴν λέγοντες· «Μὴ ἀμφιβάλλῃς εἰς ταῦτα ποσῶς, φρονιμώτατε ἔπαρχε, διότι ἡμεῖς εἴδομεν ὀφθαλμοφανῶς ταῦτα τὰ τεράστια καὶ οὐδὲν ψεῦδος, οὔτε ἀπάτη ὑπάρχει εἰς αὐτὰ τὰ θαυμάσια. Γνώρισον λοιπὸν καὶ σὺ ὡς γνωστικώτατος τὴν ἀλήθειαν καὶ μὴ προσκυνῇς Θεὸν ἄλλον εἰμὴ μόνον ἐκεῖνον, τὸν ὁποῖον κηρύττει ὁ μακάριος Μηνᾶς». Ὁ ἔπαρχος τότε εὐλαβηθεὶς τὴν πεπαρρησιασμένην ὁμολογίαν τῆς πόλεως καὶ βλέπων ὅλον σχεδὸν τὸν λαὸν μὲ τὴν γνώμην τοῦ Μάρτυρος, ἐδειλίασε, φοβηθεὶς μήπως ἀποτολμήσουν καὶ ἐπίθεσίν τινα κατ’ αὐτοῦ. Μὴ δυνάμενος δὲ ἐξ ἄλλου νὰ ἐναντιωθῇ πρὸς τὴν ἀλήθειαν, προσέταξε νὰ κλείσωσιν εἰς τὴν φυλακὴν τὸν Ἅγιον καὶ ἐγερθεὶς τοῦ θρόνου διέταξε τὴν ἀπόλυσιν τοῦ θεάτρου. Ὅθεν ἕκαστος ἀπῆλθεν εἰς τὴν οἰκίαν του, εὐφημοῦντες τὸν Ἅγιον, ὅστις ἐφυλακίσθη μέν, ἀλλ’ ἡ γλῶσσα του ἦτο ἐλευθέρα καὶ ἔψαλλε ταῦτα· «Ἔσωσας ἡμᾶς, Κύριε, ἐκ τῶν θλιβόντων ἡμᾶς καὶ τοὺς μισοῦντας ἡμᾶς κατήσχυνας» (Ψαλμ. μγ’ 8), «Ἤνοιξας ἐν παραβολαῖς τὸ στόμα ἡμῶν καὶ ἐφθεγξάμεθα προβλήματα ἀπ᾽ ἀρχῆς» (Ψαλμ. οζ’ 2). Ὁ δὲ ἔπαρχος, ἀναλογιζόμενος πόσον τὸν κατεφρόνησαν οἱ Ἀλεξανδρεῖς καὶ πόσον θέλει τὸν κατακρίνει ὁ βασιλεύς, ὅταν ἀκούσῃ τὰ γενόμενα, ἐπικράνθη πολὺ καὶ ἐκοιμήθη νῆστις.