Ὑπετάσσετο δὲ εἰς ὅλας τὰς ἀδελφὰς μὲ θαυμασίαν ταπείνωσιν, ὑπηρετοῦσα εἰς ὅλας τὰς ἀνάγκας τῆς Μονῆς ἐπιμελῶς καὶ ἀόκνως χωρίς τινος ἀντιλογίας ἡ πάνσοφος, χωρὶς νὰ συλλογίζεται οὐδόλως τὴν εὐγένειαν τοῦ γένους της, ἀλλὰ ἔκαμνε τὰς εὐτελεστέρας ὑπηρεσίας ἀγογγύστως. Εἶχε δὲ εἰς τὴν ὄψιν πολλὴν φαιδρότητα καὶ εἰς τὴν ψυχὴν κατάνυξιν καὶ εὐφροσύνην χαρμόσυνον.
Ἡ δὲ Καθηγουμένη, ὡς ἐνάρετος ὅπου ἦτο καὶ αὐτὴ καὶ δόκιμος εἰς τὰ πνευματικὰ ἀγωνίσματα, τὴν συνεβούλευε καὶ παρεκίνει εἰς τὸ καλὸν πάντοτε. Πρὸ πάντων δὲ εἶχε τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ, ἥτις τὴν ἔσκεπε μυστικῶς καὶ τὴν ἐδίδασκε τὰ συμφέροντα, χωρὶς τῆς ὁποίας δὲν δύναται νὰ τελέσῃ κανὲν καλὸν ὁ ἄνθρωπος, καθὼς εἶπεν αὐτὸς ὁ Κύριος· «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν· καὶ ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν», καὶ τὰ λοιπά. Αὐτὴ λοιπὸν ἡ ἀείμνηστος, ὡς γῆ καλὴ καὶ εὔχρηστος, εἰς Χριστὸν ἐναρποφόρησε καὶ τοσοῦτον εὐηρέστησεν εἰς τὸν Θεὸν καὶ πᾶσαν τὴν ἀδελφότητα, ὥστε ὅλαι τὴν ἐθαύμαζον. Ὅτι ὡς νὰ τὴν εἶχον αἰχμάλωτον ἀγοραστὴν μὲ ἀργύρια, οὕτως ὑπετάσσετο εἰς ὅλας μὲ ἀνήκουστον ταπείνωσιν καὶ καμμίαν δὲν ἐσκανδάλισεν οὔτε ἐλύπησε πώποτε· ὅλαι τὴν ἠγάπων καὶ τὴν εἶχον κατὰ τὸ πρέπον εἰς πολλὴν εὐλάβειαν. Αὕτη δὲ ἡ μακαρία ὄχι μόνον εἰς τὰς σωματικὰς ὑπηρεσίας ἦτο ἄοκνος, ἀλλὰ καὶ εἰς τὰς τοῦ πνεύματος περισσότερον, καὶ δὲν ἔλειπεν ἀπὸ τὴν κοινὴν ἀκολουθίαν οὐδέποτε· πάλιν δὲ εἰς τὸ κελλίον ἀνεγίνωσκε βίους ἐναρέτων Ὁσίων, διὰ νὰ μιμῆται τὴν πολιτείαν των, καὶ νὰ διδάσκῃ τὰς ἀδελφάς, παρακινοῦσα αὐτὰς εἰς ὅμοια κατορθώματα.
Καθὼς λοιπὸν ἀνεγίνωσκε μίαν ἡμέραν τὸν βίον τοῦ μεγάλου Ἀρσενίου καὶ εἶδεν ὅτι ἔμενε πολλάκις ἀφ’ ἑσπέρας ἕως τὸ πρωῒ προσευχόμενος, ἐζήλωσε ταύτην τὴν πρᾶξιν καὶ θαυμασίαν ἀρετὴν ὡς ἀγγελομίμητον, καὶ ἐζήτησεν ἀπὸ τὴν ἡγουμένην συγχώρησιν νὰ ἐπιχειρήσῃ τοιοῦτον ἀγῶνα ἐπίπονον. Ἡ δὲ Ἡγουμένη κατὰ πρῶτον ἐδυσκολεύετο νὰ τῆς δώσῃ συγχώρησιν, διότι ἐφοβεῖτο μήπως καὶ τῆς ἔλθῃ ἀσθένεια διὰ τὸν πολὺν κόπον τοῦ ἀγωνίσματος, ἀλλὰ πάλιν ὕστερον, ὅταν τὴν εἶδεν ὅτι εἶχεν εἰς αὐτὸ προθυμίαν μεγάλην, τῆς ἔδωκε θέλημα, γνωρίσασα τὴν πολλὴν αὐτῆς ταπεινοφροσύνην καὶ μετριότητα. Ἤρχισε λοιπὸν αὐτὸν τὸν ἀγῶνα τὸν ὑπεράνθρωπον καὶ ἐπίπονον, ὅταν δὲν εἶχεν ἀκόμη ἕνα χρόνον σωστὸν εἰς τὸ Μοναστήριον.