Ὅταν ἔφθασεν εἰς τὴν βασιλεύουσαν, ἐξῆλθον καὶ τὴν προϋπήντησαν οἱ συγγενεῖς της, ὅσοι ἐκατοικοῦσαν ἐκεῖ εἰς τὴν Πόλιν, καὶ οἵτινες εἶχον διάφορα ἀξιώματα εἰς τὰ βασίλεια, ἄλλος ἦτο Πατρίκιος, ἄλλος κατεῖχε θέσιν εἰς τὴν Σύγκλητον καὶ ἄλλος ἄλλο. Μὲ τούτους δὲ ἐξῆλθον καὶ ἄλλοι ἄρχοντες φίλοι των, τὴν ὑπεδέχθησαν δὲ μὲ τιμὴν πολλήν, ὡς ἔπρεπεν. Ὁ δὲ βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων, ὅστις καλεῖ τὰ μὴ ὄντα ὡς ὄντα καὶ τὰ μὴ γενόμενα ὡς γενόμενα, ᾠκονόμησε καὶ ἐπῆρεν ἄλλην κόρην εἰς γυναῖκα ὁ ἐπίγειος βασιλεύς, ὀλίγας ἡμέρας πρότερον, πρὶν ἢ φθάσῃ ἡ Εἰρήνη εἰς τὰ βασίλεια, διὰ νὰ τὴν πάρῃ αὐτὸς ὁ αἰώνιος καὶ ἀθάνατος εἰς τὸν οὐράνιον θάλαμον. Ὅθεν καὶ ἡ θαυμασία κόρη δὲν ἐλυπήθη εἰς τοῦτο ποσῶς, ἀλλὰ μᾶλλον ηὐχαρίστει τὸν εὐεργέτην Θεόν, ὅτι ἐφώτισε τὸν βασιλέα καὶ ἐπῆρεν ἄλλην ὁμόζυγον. Πολλοὶ τότε ἄλλοι μεγιστᾶνες καὶ ἄρχοντες, οἱ πρῶτοι τῆς Συγκλήτου καὶ τῆς Πόλεως οἱ πλουσιώτεροι, τὴν ἐζήτησαν εἰς γυναῖκα, διὰ τὴν πολλὴν αὐτῆς ὡραιότητα καὶ διὰ τὴν τοῦ γένους της περιφάνειαν, ἀλλ’ αὐτὴ ποσῶς δὲν ἠθέλησε· μόνον τὸν οὐράνιον Νυμφίον πανσόφως ἐπόθησεν ἡ ἀοίδιμος, καταφρονοῦσα ὅλα τὰ πρόσκαιρα καὶ ἐπίγεια. Ὅθεν καθ’ ἑκάστην ἐσκόπευε καὶ ἀνεζήτει τόπον ἁρμόδιον νὰ περάσῃ τὴν ζωήν της ἀτάραχα καὶ θεάρεστα.
Ἀφοῦ λοιπὸν ἐνεθυμήθη τὴν πρόρρησιν τοῦ μεγάλου Ἰωαννικίου, στέλλει ἀνθρώπους νὰ ἴδωσι τὴν Μονὴν τοῦ Χρυσοβαλάντου, εἰς ποίαν κατάστασιν εὑρίσκετο. Οὗτοι ἰδόντες τὴν θέσιν τοῦ τόπου καὶ τὴν εὐκρασίαν τοῦ ἀέρος, τὴν θαυμασίαν πολιτείαν τῶν Παρθένων καὶ ἄλλα παρόμοια, ἐπέστρεψαν εἰς τὴν κυρίαν των διηγούμενοι τῆς Μονῆς τὰς ἐξαίρετα καὶ ἐξόχως ὅτι ἦτο κατὰ τὸν πόθον αὐτῆς, εἰς τόπον ἥσυχον καὶ εὐάρμοστον. Ἡ δέ, ὡς ἤκουσε ταῦτα, ἐχάρη καὶ διεμοίρασεν εἰς τοὺς πτωχοὺς ὅσα εἶχεν ὄχι μόνον ἀπὸ τοὺς γονεῖς της πλούσια ἱμάτια καὶ χρυσᾶ στολίδια, ἀλλὰ καὶ ὅσα τῆς ἐχάρισεν ἡ βασίλισσα φιλοτίμως ἀτίμητα πράγματα· ἐλευθερώσασα δὲ καὶ τοὺς δούλους καὶ αἰχμαλώτους της, προσῆλθε προθύμως εἰς τὸ ρηθὲν Μοναστήριον καὶ ἔκοψε τὴν κόμην της, ἥτις ἦτο ξανθὴ ὡς τὸ χρῶμα χρυσοῦ. Μετὰ τῆς κόμης ἀπέρριψε πᾶσαν κοσμικὴν ματαιότητα καὶ πᾶν ἐπίγειον φρόνημα ἐνδύεται ράσα τρίχινα ἡ τρυφερὰ καὶ εὐγενεστάτη καὶ πάγκαλος Εἰρήνη, σηκώσασα προθύμως τὸν ἐλαφρὸν ζυγὸν τοῦ Χριστοῦ, τὸν χρηστὸν καὶ γλυκύτατον.