Προσηύχετο δὲ ἀφ’ ἑσπέρας ἕως τὴν ὥραν τοῦ Ὄρθρου, μετὰ δὲ τὴν Ἀκολουθίαν ἐκοιμᾶτο μικρὸν ἕως νὰ ἐξημερώσῃ· ἔπειτα μετέβαινεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, καὶ προσεκάλει μίαν προς μίαν τὰς ἀδελφὰς εἰς ἐξομολόγησιν, ὅταν δὲ ἐτύχαινε καμμία, ἥτις δὲν ἔλεγε τὴν ἁμαρτίαν της, τῆς τὸ ἔλεγεν ἡ Ὁσία, καθὼς τὴν ἐνουθέτει ὁ Ἄγγελος πρότερον. Ὅθεν ὅλαι τὴν εὐλαβοῦντο ὡς Ἁγίαν καὶ ὑπεράνθρωπον. Λοιπὸν ἀπὸ ἕνα στόμα εἰς ἄλλο, ἔφθασεν εἰς τὴν Πόλιν ἡ φήμη της, καὶ ἕκαστος ἔσπευδε νὰ ἴδῃ τὸ τίμιον αὐτῆς καὶ σεβάσμιον πρόσωπον κᾳὶ συνήγοντο ἐκεῖ καθ᾽ ἑκάστην Συγκλητικοί, ἄρχοντες, γυναῖκες, παρθένοι, νέοι καὶ γέροντες, τοὺς ὁποίους ἐδίδασκεν ἡ πάνσοφος μὲ τοσαύτην σύνεσιν καὶ κατάνυξιν, ὥστε ἐμετανοοῦσαν διὰ τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν καὶ ἐσῴζοντο. Πανταχοῦ δὲ τὸ ὄνομα τῆς θαυμασίας Εἰρήνης ἠκούετο.
Αὐτὴ δὲ ἡ μακαρία οὐδέποτε ἔλειπεν ἀπὸ τὴν προσευχὴν καὶ εὐχαριστίαν πρὸς Κύριον. Οἱ δὲ δαίμονες τὴν ἐβαρύνθησαν καὶ συνήχθησαν μίαν νύκτα εἰς τὸ κελλίον της, ὅπου προσηύχετο ἱσταμένη ὀρθία μὲ τὰς χεῖρας πρὸς τὸν οὐρανὸν ὑψωμένας, καθὼς καὶ πρότερον εἴπομεν, οἵτινες ἐφώναζαν μὲ τεταραγμένην φωνὴν καὶ ἄσχημον, δοκιμάζοντες οἱ παμπόνηροι νὰ τὴν ἐμποδίσουν ἀπὸ τὴν προσευχήν, ἀλλὰ δὲν ἠδυνήθησαν. Ἕνας δὲ ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ὁ αὐθαδέστερος, ἐπῆγε πλησίον καὶ τὴν ἐπεριγέλα ὡς μῖμος, λέγων· «Εἰρήνη ξυλίνη, ὅπου σὲ βαστάζουν ποδάρια ξύλινα, ἕως πότε θὰ θλίβῃς τὸ γένος μας, νὰ μᾶς φλογίζῃς μὲ τὰς προσευχάς σου καὶ νὰ μᾶς δίδῃς τόσην λύπην καὶ κάκωσιν;». Ὁμοίως καὶ οἱ λοιποὶ ἐδείκνυον ὅτι ὠδύροντο τὴν συμφορὰν αὐτῶν καὶ ἐτύπτοντο. Ἡ δὲ Ὁσία ἵστατο ἀφόβως εἰς τὸν τόπον της καὶ δὲν ἐσάλευε τελείως. Τότε ὁ ἀναίσχυντος δαίμων ἐκεῖνος ἤναψε κερὶ ἀπὸ τὴν κανδήλαν καὶ ἔκαυσε τὴν σκέπην τῆς Ἁγίας καὶ τὸ κουκούλιον. Ἔπειτα ἔφθασεν ἡ φλὸξ ἕως κάτω, καὶ κατέκαυσεν ὄχι μόνον τὸ ἔνδυμα, ἀλλὰ καὶ εἰς πολλὰ σημεῖα τὰς σάρκας της, ἤτοι τοὺς ὤμους, τὸ στῆθος, τὰ νεφρὰ καὶ τὴν ράχιν της· καὶ παρ’ ὀλίγον θὰ ἔκαιεν ὅλον τὸ σῶμά της, ἐὰν δὲν ἐπρόφθανε μία ἀδελφή, ἥτις ἔτυχε καὶ προσηύχετο καὶ αὐτὴ ὁμοίως εἰς τὸ κελλίον της.
Αὕτη ὡς ἠννόησε τὴν ὀσμὴν τῆς σαρκὸς καὶ τῶν ἱματίων, τὰ ὁποῖα ἐκαίοντο, ἔδραμεν εἰς τὸ κελλίον τῆς Ἁγίας, καὶ τὴν βλέπει (θέαμα ξένον καὶ φρικτὸν θαυμάσιον!) ὅλην κατακεκαυμένην, καὶ ὅμως ἀπὸ τὸν τόπον της δὲν ἐσάλευεν, ἀλλὰ ἵστατο ὡς στήλη ἀκίνητος.