Ἅμα τῇ εἰσόδῳ εἰς τὸν οἶκόν των, πρῶτος ὁ γέρων ἄφωνος ἐχαιρέτησε τὰ τέκνα του, ἅτινα ἐξεπλάγησαν ἐκ τῆς χαρᾶς ἀκούοντα τὸν πατέρα αὐτῶν ὁμιλοῦντα, συνάμα δὲ ὁ ἰαθεὶς γέρων ἀνήγγειλεν εἰς αὐτοὺς ὅτι τὴν νύκτα ἐκείνην ἐγένετο φόνος, ἄγνωστον ὅμως τίς καὶ ποῦ. Εἰς τοῦτο ὅμως, τόσον τὰ τέκνα, ὅσον καὶ ἡ σύζυγος αὐτοῦ ἐδίσταζον νὰ πιστεύσωσι, πολλῷ μᾶλλον ἐξέλαβον τοῦτον ὡς φρενοβλαβῆ, ὅπως καὶ ἄλλοτε τῷ συνέβαινε κατὰ τὸ διάστημα τῆς ἀσθενείας του, ἀλλ’ οὐχὶ ἤδη! Θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς Ἁγίοις αὐτοῦ! Καὶ πράγματι τὴν πρωΐαν τῆς 27ης Ἰουλίου ἐγνώσθη ὁ φόνος τοῦ Μεγαρέως Γεωργίου Ι. Μαργέττη, καὶ τοιουτοτρόπως δύο ταὐτοχρόνως θαύματα ἐτελέσθησαν κατὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην.

Τελευτῶν ἂς μὴ παραλείψω καὶ τὸ ἀκόλουθον τῶν Ἁγίων Μαρτύρων θαῦμα. Κατὰ το ἔτος 1885 ἔπασχεν ἐκ παραλυσίας ὁ τότε ἑνδεκαετὴς Ἰωάννης Σ. Τουμπανιάρης, ἔχων ἀπό τινων ἐτῶν ἀναίσθητον τὴν δεξιὰν χεῖρα. Παραλαβοῦσα ὅθεν τοῦτον ἡ μήτηρ αὐτοῦ Μαρία, γυνὴ εὐλαβεστάτη πρὸς τὰ θεῖα, προσέφυγεν εἰς τὸν οἰκίσκον εἰς τὸν ὁποῖον ἐφυλάσσοντο τὰ τῶν Ἁγίων Μαρτύρων λείψανα καὶ ἀποθέσασα τὸ πάσχον αὐτῆς τέκνον ὑπὸ τὰ ἅγια τῶν Μαρτύρων κειμήλια καὶ τὰς ἁγίας εἰκόνας, παρεκάλει θερμῶς τοὺς Ἁγίους Μάρτυρας, νηστεύουσα καὶ ἀγρυπνοῦσα, νὰ θεραπεύσουν αὐτό. Αἴφνης ἑσπέραν τινὰ Σαββάτου ἤκουσε θόρυβον μέγαν ἐντὸς τοῦ οἰκίσκου καὶ φωνὴν ἐξερχομένην ἐκ τῶν ἱερῶν λειψάνων, ταὐτοχρόνως δὲ βλέπει ἀφαιρούμενον ἐκ τῶν χειρῶν της τὸ τέκνον της, τὸ ὁποῖον ὡς μὴ κρατούμενον παρ’ οὐδενὸς ἐταλαντεύετο εἰς τὸν ἀέρα, ἡ δὲ φωνὴ ἔλεγεν πρὸς αὐτήν· «Ἐγείρου, παράλαβε τὸ τέκνον σου καὶ πίστευε». Ἐγερθεῖσα τότε ἡ μήτηρ, βοηθουμένη ὑπὸ τοῦ παιδὸς αὐτῆς καὶ κρατουμένη ἀπὸ τὸν βραχίονα ὑπὸ τῆς πρῴην ἀναισθήτου χειρὸς αὐτοῦ, παρέμεινε προσευχομένη καὶ δοξάζουσα τοὺς Ἁγίους μέχρι τῆς πρωΐας τῆς Κυριακῆς, εἶτα παραλαβοῦσα τὸ τέκνον αὐτῆς μετέβη εἰς τὸν οἶκόν της, ἔνθα προστρέξαντες κατ’ ἐκείνην τὴν ὥραν οἱ γείτονες, οἵτινες ἐγνώριζον τὸ πάθος τοῦ παιδίου, ἐθαύμαζον καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεὸν καὶ τοὺς Ἁγίους. Τὸ δὲ παιδίον ἀνακτῆσαν ἔκτοτε τὰς δυνάμεις του κατέστη ἀνὴρ τελειότατος.