Μετὰ πάροδον ἀρκετοῦ χρόνου, καταδιωχθεὶς ὁ προρρηθεὶς νέος, Παΐσιος τὸ ὄνομα, ὑπὸ τῶν τότε ἀλλοφύλων καταδρομέων καὶ εἰς δεινὴν περιελθὼν κατάστασιν προστρέχει κατεπειγόμενος, γυμνὸς καὶ λιμώττων εἰς τὰ φιλάνθρωπα αἰσθήματα, ἐξαιτούμενος ἱκετευτικῶς τὴν παρὰ τοῦ εὐλαβοῦς λαοῦ ἐνίσχυσιν δι’ ἑαυτὸν καὶ ὑπὲρ τῆς ἀνεγέρσεως εὐκτηρίου οἴκου διὰ τὴν ἐναπόθεσιν τῶν ἁγίων λειψάνων, ὑπὸ τῶν ὁποίων καὶ ἐνισχυόμενος ἠδυνήθη νὰ θεραπεύσῃ τὰς ἀνάγκας του καὶ νὰ ἀνεγείρῃ μικρὸν οἰκίσκον, ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἐφύλασσε τὰ ἅγια λείψανα, δεόμενος κατὰ τὰς ἱεροτελεστίας ὑπὲρ τῶν ἐλεούντων καὶ ἐλεησάντων αὐτόν.
Μετὰ παρέλευσιν εἰκοσαετίας παραλαβὼν ὁ Παΐσιος μεθ’ ἑαυτοῦ τὸν ἱερέα Ἰωάννην Μουστάκαν, μετέβη εἰς μέρος ὑποδειχθὲν εἰς αὐτὸν καθ’ ὕπνον, ἀπέχον μίαν ὥραν προς βορρᾶν τῆς πόλεως Μεγάρων, ἔνθα χείμαρρος ἱκανοῦ πλάτους καὶ μήκους, ἱστορικὸς ὢν διὰ τὰς ἐκχειλίσεις του, εἰς τὸ κέντρον τοῦ ὁποίου ἐφύοντο θάμνοι ἀνέπαφοι, ἐντὸς τῶν ὁποίων ἀνεῦρον τεθαμμένα τὰ τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Σαράντη λείψανα, ὑπὸ λίθον μέγαν, κάτωθεν τοῦ ὁποίου πρὸ τῆς ἀνέλξεως τῶν ἁγίων λειψάνων ἐκρύπτοντο δύο ὄφεις τεράστιοι. Ἐκ τοῦ φόβου ὅθεν αὐτῶν καθίστατο δυσχερὲς τὸ ἐπιχείρημα· δι’ ὃ καταφυγόντες εἰς τὴν ἱερὰν προσευχὴν ἐζητήσαντο τὴν ἐνίσχυσιν τοῦ Κυρίου καὶ τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Σαράντη καὶ ὢ τοῦ θαύματος! ἐξηφανίσθησαν θαυμασίως ἀμφότεροι οἱ ὄφεις. Μεθ’ ὃ λάμψις φωτὸς ἐξῆλθε τῶν θάμνων, κάτωθεν τῶν ὁποίων ἦσαν τὰ ἱερὰ λείψανα. Περισυλλέξαντες δὲ ταῦτα ἐπιμελῶς, μετήνεγκον αὐτὰ ἐν κατανύξει εἰς τὰ Μέγαρα, καὶ ἔθεσαν καὶ αὐτὰ μετὰ τῶν ἑτέρων ἁγίων λειψάνων τῶν προαναφερθέντων Ἁγίων Μαρτύρων, εἰς δὲ τὸ μέρος ἔνθα εὑρέθησαν τὰ λείψανα τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Σαράντη ἀνήγειραν μνημεῖον, τὸ ὁποῖον καὶ σῴζεται μέχρι σήμερον ἀβλαβές, καίτοι ὁ ἐπικίνδυνος περὶ αὐτὸ χείμαρρος πολλὰς ἐπιφέρει ἐπὶ τὰς ὄχθας καταστροφάς, ἐκριζώνων δένδρα, κατακρημνίζων βράχους, συμπαρασύρων ὀγκώδεις λίθους καὶ τὰ τοιαῦτα, ὑπερσκελίζων μὲ ὑπερύψηλα κύματα τὸ μνημεῖον, τὸ ὁποῖον παρατηρεῖται ἀνέπαφον μεθ’ ἑκάστην νέαν ὁρμὴν τοῦ τρομεροῦ τούτου χειμάρρου.