Ὡς δὲ νὰ ἦτο εἰς δροσερὸν ἄλσος ἐδόξαζε τὸν Κύριον, ὅστις τὸν ἔσωσεν. Ὡς δὲ ὁ ἀπαίσιος ἐκεῖνος δοὺξ ἐπληροφορήθη τὴν παράδοξον σωτηρίαν τοῦ Μάρτυρος, ἀντὶ νὰ συνετισθῇ, ἐθεώρησε ταύτην ὡς καταισχύνην του καὶ ἐσκέφθη νὰ ἐπανορθώσῃ τὴν ἧτταν του, ὅπως αὐτὸς ἐνόμιζε.

Προσκαλεῖ λοιπὸν κάποιον, ὁ ὁποῖος κατεσκεύαζε δηλητήρια καὶ ἠσχολεῖτο μὲ μαγείας, περίφημον διὰ τὴν μαγικήν του ἱκανότητα, καὶ τὸν διέταξε νὰ κατασκευάσῃ ἕνα δραστικὸν δηλητήριον, νὰ τὸ ἀναμίξῃ εἰς φαγητὸν καὶ νὰ τὸ δώσῃ εἰς τὸν Μάρτυρα νὰ τὸ φάγῃ, ἵνα οὕτω τὸν θανατώσῃ. Εὐθὺς ὅμως ὡς ὁ Ἅγιος ἐπῆρεν εἰς τὰς χεῖρας του τὸ παρασκεύασμα μὲ τὸ δηλητήριον, εἶπεν· «Ἂν καὶ δὲν μοῦ ἐπιτρέπεται νὰ φάγω καθόλου κρέας, ὅμως διὰ νὰ γνωρίσουν ὅλοι οἱ παριστάμενοι τὴν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ, ποὺ διαμένει ἐντός μου, ἰδοὺ τὸ τρώγω· διότι ἔχει γραφῆ εἰς τὴν Ἁγίαν Γραφὴν εἴτε τρώγετε, εἴτε πίνετε, ὅλα νὰ τὰ κάμετε πρὸς δόξαν Θεοῦ» (Α’ Κορ. ι’ 31). Ἀφοῦ εἶπε τοὺς λόγους αὐτοὺς προσηυχήθη καὶ ἔφαγε τὸ προσφερθὲν ὑπὸ τοῦ μάγου παρασκεύασμα ἐνώπιον ὅλων.

Ὅταν εἷδεν ὁ μάγος, ὁ ὁποῖος παρεσκεύασε τὸ δηλητήριον, ὅτι παρ’ ὅλον ὅτι ἔφαγεν ὁ Ἅγιος Βίκτωρ ὁλόκληρον τὸ δηλητηριασμένον φαγητὸν δὲ ἔπαθε τίποτε, κατεντροπιάσθη διὰ τὴν ἀστοχίαν τῆς τέχνης του· ἀμέσως τότε ἡτοίμασεν ἄλλα φαγητά, τὰ ὁποῖα περιεῖχον φοβερώτερα καὶ δραστικώτερα δηλητήρια ἀπὸ τὰ πρῶτα. Ὅταν δὲ τὰ προσέφερεν εἰς τὸν Μάρτυρα, διὰ νὰ φάγῃ, τοῦ λέγει· «Τώρα νὰ δεχθῇς καὶ νὰ φάγῃς αὐτὰ τὰ φαγητά· καὶ ἐὰν πάλιν, ἀφοῦ τὰ φάγῃς, δὲν πάθῃς κακόν, τότε ἐγὼ θὰ ἐγκαταλείψω ἀμέσως τὴν μαγικήν μου τέχνην καὶ θὰ προσέλθω εἰς τὸν Χριστόν, τὸν ὁποῖον σὺ λατρεύεις». Πράγματι ὁ Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ Βίκτωρ ἔλαβε διὰ δευτέραν φορὰν τὸ δηλητηριασμένον φαγητὸν καὶ τὸ ἔφαγε, χωρὶς νὰ πάθῃ τίποτε.

Τότε κατάπληκτος ὁ μάγος ἀνεβόησε δυνατά, εἰς ἐπήκοον ὅλων· «Ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ κατενίκησεν ὅλας τὰς μαγικὰς μαγγανείας καὶ τέχνας· ἰδοὺ δὲ καὶ τώρα, ὅτι ἡ δύναμις αὐτή, μὲ τὴν χαρακτηριστικήν της καλωσύνην καὶ φιλανθρωπίαν, ἀνανεώνει σήμερον καὶ διασῴζει καὶ τὴν ψυχήν μου, ἡ ὁποία ἐπαλαιώθη εἰς τὴν ὑπηρεσίαν τῶν διαφόρων ἁμαρτιῶν».