«Ἀνεγνωρίσθης, μακάριε Βίκτωρ, διὰ τοῦ μαρτυρίου σου, ὡς ἄλλος Δανιήλ, ἀνὴρ ἐπιθυμιῶν, μὲ τὴν γενναίαν ἀνδραγαθίαν σου κατὰ τῶν ὁρωμένων καὶ ἀοράτων λεόντων. Συνεκράτησες τὴν δύναμιν τοῦ πυρός, ὅπως οἱ Ἅγιοι τρεῖς Παῖδες. Ὅπως ὁ ἀνδρειότατος Δαυΐδ, κατενίκησες καὶ σὺ τὸν νοητὸν Γολιάθ, τὸν ἀλιτήριον ἐχθρὸν τοῦ ἀνθρώπου. Ἐν ὀλίγοις δέ, ἐμιμήθης τὴν ζωὴν ὅλων τῶν μέχρι σήμερον Ἁγίων καὶ ἐπέδειξες τὴν ὑπομονήν των· δι’ αὐτὸ καὶ σὺ λαμβάνεις σήμερον παρὰ τοῦ Θεοῦ ἐφαμίλλους στεφάνους μὲ ἐκείνους, ὡς ἄξιος κατὰ τὰ ἔργα καὶ τὸ ὄνομα νικητὴς καὶ Ἀθλητὴς μὲ πολλὰ βραβεῖα. Νὰ ἐγώ, αὐτὴν τὴν στιγμήν, βλέπω εἰς τὸν ἀέρα δύο στεφάνους, ὡς νὰ καταβαίνουν ἀπὸ τὸν οὐρανόν· ἐξ αὐτῶν ὁ μεγαλύτερος προσφέρεται εἰς σὲ ἀπὸ Ἀγγέλους, ὁ δὲ μικρότερος στέλλεται δι’ ἐμέ. Ἂν καὶ εἶμαι δὲ σκεῦος ἀσθενικὸν καὶ εὐκολόθραυστον ἐξ αἰτίας τῆς γυναικείας φύσεως, τὴν ὁποίαν φέρω, ἐν τούτοις ἀπεφάσισα καὶ ἐγὼ τώρα, μὲ ἐνθουσιασμόν, νὰ ἀγωνισθῶ διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, καὶ οὕτω νὰ κληρονομήσω τὴν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς Ἁγίους, οἱ ὁποῖοι ἀπὸ τὴν ἀρχὴν τοῦ κόσμου εὐηρέστησαν τὸν Θεόν».

Ὅταν ἤκουσεν αὐτὰ τὰ θεόπνευστα λόγια ὁ κακόβουλος δούξ, ὅστις μόνον ἀπειλὴν καὶ φόνους κατὰ τῶν Χριστιανῶν ἐσχεδίαζεν, ἐθύμωσε πάρα πολὺ καὶ διατάσσει νὰ φέρουν τὴν Ἁγίαν ἐνώπιόν του. Ἀφοῦ δὲ τὴν ὡδήγησαν δεμένην ἔμπροσθέν του τὴν ἠρώτησε· «Πῶς ὀνομάζεσαι;». «Χριστιανή», ἀπήντησεν ἐκείνη. Ὁ δοὺξ συνεχίζει τὴν ἀνάκρισιν· «Πόσον χρονῶν εἶσαι;». «Δέκα πέντε ἐτῶν καὶ ὀκτὼ μηνῶν», ἀπήντησε πάλιν ἐκείνη. Ὁ δοὺξ ἐρωτᾷ· «Πόσον χρόνον ἔχεις ὑπανδρευμένη;». Καὶ ἡ Μάρτυς· «Πρὸ ἑνὸς ἔτους καὶ τεσσάρων μηνῶν». Τότε ὁ δοὺξ μὲ δελεαστικοὺς λόγους καὶ πανουργίαν ἀντιπαρετήρησε· «Διατί τόσον σύντομα ἔσπευσες νὰ ἐγκαταλείψῃς τὸν γλυκὺν κόσμον καὶ τὸν γλυκύτερον ἄνδρα, πρὶν σχεδὸν ἀκόμη τοὺς ἀπολαύσῃς;».

Εἰς τὸν ἀπατηλὸν αὐτὸν ὑπαινιγμὸν τοῦ δουκός, ἡ Ἁγία ἀνταπήντησε μὲ μεγάλην σοφίαν· «Ἐπειδη ἀπηρνήθην τὴν προσωρινὴν αὐτὴν ζωὴν καὶ τὴν κοσμικὴν προσπάθειαν, ὡς μάταια καὶ συντόμως παρερχόμενα, ἐθεώρησα προτιμότερον νὰ ἀφιερώσω τὴν καλυτέραν τῆς καρδίας μου πίστιν εἰς τὴν συνάντησιν τοῦ προσδοκωμένου Κυρίου μου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅστις εἶναι ὁ ἐπουράνιος καὶ πανένδοξος Νυμφίος τῶν ψυχῶν μας· διότι κάθε ἐπίγειος νυμφίος καὶ πρόσκαιρος εἶναι καὶ ἀποθνῄσκει.