Εἰς τοὺς λόγους τούτους τοῦ τυράννου ἀπεκρίθη ὁ Ἅγιος· «Ὅμοιοι αὐτοῦ νὰ γίνουν ὅσοι πιστεύουσιν αὐτὸν καὶ διὰ θεὸν τὸν νομίζουσι, διότι, καθὼς ὁμολογοῦσι τὰ βιβλία σας, αὐτὸς ἦτο γόης καὶ μάντις μιαρώτατος, καὶ δὲν ἀφῆκε καμμίαν ἀνομίαν καὶ εἶδος κακίας ἄπρακτον ὁ πάντολμος. Ὅταν δὲ ἀπέθανε τοῦ ἔστησαν χρυσᾶ καὶ ἀργυρᾶ εἴδωλα ὅσοι ἐποθοῦσαν τὰ σιχαμερὰ καὶ πάσης αἰσχύνης πεπληρωμένα ἔργα του, ὀνομάζοντες αὐτὸν καὶ θεὸν διὰ νὰ δικαιολογήσουν μὲ τοῦτον τὸν τρόπον τὰς αἰσχρουργίας καὶ ἀσελγείας του. Οὕτως ἔπραξαν καὶ διὰ τοὺς ἄλλους ψευδωνύμους θεούς σας, εἰς τὴν πλάνην δὲ ταύτην ἀκολουθοῦντες καὶ σεῖς, ἀνοήτως, σέβεσθε ὕλην κωφὴν καὶ ἄψυχον, καταφρονοῦντες τὸν ἀληθῆ καὶ ζῶντα Θεόν, ὅστις τὸν οὐρανὸν ἐστερέωσε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσεν ἐπὶ τῶν ὑδάτων καὶ πᾶσαν τὴν οἰκουμένην ἐποίησε· μετὰ δὲ ταῦτα ἔπλασε καὶ ἀνέπλασε τὸν ἄνθρωπον, ὡς φιλάνθρωπος. Διότι βλέπων ὅτι τὸν ἐπλάνησεν ὁ δαίμων καὶ τὸν ἐξώρισεν ὡς φθονερὸς ἀπὸ τὸν Παράδεισον, κατεδέχθη νὰ γίνῃ ἄνθρωπος καὶ ἐσταυρώθη καὶ ἐτάφη ἑκουσίως καὶ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν, ἀνῆλθεν εἰς τοὺς οὐρανούς, ἔνθα ὑμνεῖται ὑπὸ Ἁγίων Ἀγγέλων, ὅταν δὲ ἔλθῃ τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, τὸ ὁποῖον αὐτὸς μόνος γνωρίζει, τότε θέλει ἔλθει καὶ πάλιν ἐξ οὐρανοῦ μὲ ἄρρητον δύναμιν καὶ δόξαν θεοπρεπῶς, ἵνα κρίνῃ τὴν οἰκουμένην ἅπασαν καὶ ἀποδώσῃ εἰς ἕκαστον κατὰ τὰς πράξεις του. Αὐτὸς εἶναι Θεὸς θεῶν, Βασιλεὺς ἁπάντων τῶν βασιλέων καὶ Κριτὴς ζώντων καὶ νεκρῶν δικαιότατος. Αὐτὰ δὲ ὅπου προσκυνεῖτε σεῖς διὰ θεοὺς εἶναι ἄψυχα ξόανα, ἔργα χειρῶν ἀνθρώπων καὶ πονηρῶν δαιμόνων εὑρήματα καὶ σᾶς ὁδηγοῦν εἰς ἀπώλειαν».

Ταῦτα ἀκούσας ἐθυμώθη ὁ ἔπαρχος καὶ προστάσσει νὰ καταβιβάσουν τὸν Ἅγιον ἀπὸ τὸ ξύλον καὶ νὰ τὸν σύρουν δεδεμένον εἰς τὸ κυνήγιον ὅπου θὰ ἐπήγαινε. Τούτου γενομένου εἶχε πολλὴν ὀδύνην ὁ Ἅγιος, διότι ἐπεριπάτει ἀνυπόδητος καὶ οἱ πόδες του ἦσαν ξεσχισμένοι ἀπὸ τὴν προτέραν βάσανον, τότε δὲ πάλιν κατεξεσχίζοντο ἀπὸ τὰ ξύλα καὶ τὰς πέτρας ἐν μέσῳ χειμῶνος, πολλάκις δὲ τὸν κατεπάτουν καὶ οἱ ἵπποι καὶ ἔπιπτον καθ’ ὁδὸν αἱ σάρκες του. Ὅθεν ᾐσθάνετο πόνον ὑπερβολικόν, ἀλλ’ ὑπέμεινεν ὅλα ταῦτα τὰ λυπηρά, ἀποβλέπων εἰς τὴν μέλλουσαν ἀνταπόδοσιν, ἔψαλλε δὲ λέγων· «Κατάρτισαι, Κύριε, τὰ διαβήματά μου» (Ψαλμ. ιϛ’ 5) καὶ ἄλλα ρητὰ τῆς Ἁγίας Γραφῆς παρόμοια. Ἔπειτα πάλιν, μιμούμενος τὸν Πρωτομάρτυρα Στέφανον καὶ αὐτὸν τὸν Χριστὸν ὁ χριστομίμητος, ἔλεγε· «Κύριε, συγχώρησε τὸ ἁμάρτημά των». Κατὰ δὲ τὸ ἑσπέρας, ὅταν ἐπέστρεψεν ἀπὸ τὸ κυνήγιον ὁ Ἀκυλῖνος, ἐφρόντιζε νὰ κυνηγήσῃ μᾶλλον τὸν Ἅγιον καὶ τοῦ λέγει· «Ἐσωφρονίσθης κἂν τώρα, νὰ προσκυνήσῃς τοὺς θεούς, ἄθλιε, ἢ μένεις εἰς τὴν προτέραν μανίαν σου;». Ὁ δὲ Ἅγιος ἀπεκρίνατο· «Σὺ μάλιστα εἶσαι γεμᾶτος μανίαν καὶ ἀγνωσίαν, ἀνόητε, δι’ αὐτὸ δὲν θέλεις νὰ ἐννοήσῃς τὸν ἀληθῆ Θεόν· ἐγὼ ὅμως ἔχω γνῶσι, διότι κρατῶ τὴν ἀλήθειαν».