τοὺς ἐχθρούς του, ὅσον ἐφρόντιζε νὰ διώκῃ τοὺς εὐσεβεῖς, ὁ ἀσεβέστατος, εἶχε δὲ τοῦτο διὰ μεγάλην δόξαν αὐτοῦ καὶ εὔκλειαν· ὅθεν ἡτοίμαζε τροχούς, ξίφη, ὀνύχια σιδηρᾶ καὶ ἄλλα διάφορα κολαστήρια. Ἦτο λοιπὸν εἰς ὅλην τὴν οἰκουμένην σκότος καὶ πόλεμος καὶ πολλοὶ μὴ ὑποφέροντες τὰ πάνδεινα παιδευτήρια, προσεκύνουν (φεῦ!) οἱ λογικοὶ τὰ ἄλογα καὶ ἀναίσθητα κτίσματα, οἱ δὲ στερεοὶ καὶ καλόγνωμοι ἔμενον ἀήττητοι ἕως τέλους, φυλάττοντες τὴν πίστιν των ἀπαρασάλευτον καὶ ὑπομένοντες ἀνδρείως ὅλα τὰ φρικτὰ κολαστήρια καὶ διὰ τοῦ προσκαίρου θανάτου ἀπήρχοντο εἰς ζωὴν τὴν αἰώνιον.

Οὕτως ἐχόντων τῶν πραγμάτων, καὶ τοῦ διωγμοῦ πληθυνομένους, ἀνήγγειλάν τινες μισόχριστοι πρὸς τὸν ἔπαρχον τῆς Ἀνατολῆς, Ἀκυλῖνον ὀνόματι, ὅτι ἄνθρωπός τις ἀπὸ τὴν Λάμψακον γνωστικὸς καὶ λόγιος, ἰατρὸς τὸ ἐπιτήδευμα, καταφρονεῖ τοὺς βασιλεῖς καὶ ἐμπαίζει τοὺς μεγάλους θεοὺς προσκυνῶν τὸν Χριστόν, τὸν ὁποῖον ὁμολογεῖ ὡς μόνον Θεὸν καὶ πολλοὶ ὑπ’ αὐτοῦ ἠπατήθησαν καὶ ἠσέβησαν. Εὐθὺς λοιπὸν ἔστειλεν ὁ Ἀκυλῖνος γράμματα ἀπειλητικά, νὰ ἐρευνήσουν πανταχοῦ ἐπιμελῶς, νὰ τὸν εὕρουν καὶ νὰ τὸν ἀποστείλουν εἰς αὐτὸν τάχιστα. Δὲν ἦτο δυνατὸν λοιπὸν νὰ κρυφθῇ ὁ λαμπρὸς λύχνος τῆς πίστεως καὶ τὸ πολύτιμον καὶ χρήσιμον μύρον, τὸ ὁποῖον ἀπὸ τὴν εὐωδίαν αὐτοῦ φανερώνεται· μάλιστα καὶ μόνος του ὁ Ἅγιος, ἀκούσας ὅτι τὸν ἐζήτουν οἱ διῶκται τῆς πίστεώς μας, δὲν ἔφυγε νὰ κρυφθῇ εἰς τὰ δάση καὶ σπήλαια, ἀλλ’ ὡπλίσθη μὲ προσευχὰς καὶ δεήσεις καὶ οὕτω φαιδρὸς παρρησιάζεται πρὸς τοὺς ζητοῦντας, οἵτινες ἔφερον αὐτὸν χαίροντες εἰς τὸν ἔπαρχον εὑρισκόμενον τότε εἰς τὴν Νίκαιαν.

Παραστήσαντες λοιπὸν τὸν Ἅγιον εἰς τὸ κριτήριον, τὸν ἠρώτησεν ὁ ἔπαρχος νὰ εἴπῃ τὸ ὄνομα, τὴν πίστιν, τὴν τύχην (ἤτοι ποίας καταστάσεως ἄνθρωπος ἐτύγχανε) καὶ τὴν πατρίδα του, ὁ δὲ Ἅγιος εἶπε πρὸς αὐτόν· «Τρύφων καλοῦμαι καὶ εἶμαι ἀπὸ τὴν Λάμψακον· τύχην ἡμεῖς δὲν ὁμολογοῦμεν, διότι δὲν ὑπάρχει, ἀλλὰ πιστεύομεν ὅτι ὅλα ἔγιναν εὐτάκτως ἀπὸ τὸν Παντοδύναμον Θεόν, ὅστις κυβερνᾷ ὅλον τὸν κόσμον μὲ τὴν σοφίαν του καὶ ὄχι ἀπὸ τὴν τύχην· εἶμαι δὲ τὴν κατάστασιν ἐλεύθερος (καὶ ὄχι δοῦλος), μόνον εἰς τὸν Δεσπότην μου Χριστὸν ἐδουλώθην, ὅστις εἶναι ὁ στέφανός μου, ἡ δόξα μου καὶ τὸ καύχημά μου. Τοῦ λέγει ὁ ἔπαρχος· «Ὁ βασιλεὺς ἐπρόσταξεν, ὅτι