Ἀδύνατον εἶναι νὰ μὴ ἔχουν μικρόν τινα σπινθῆρα καλοῦ καὶ οἱ πολλὰ κακοί, ὃπως ἐπίσης καὶ ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι εἶναι πολλὰ καλοὶ θὰ ἔχουν κάποιον κακόν· καὶ πάντοτε εὑρίσκεται μέρος καλοῦ εἰς τοὺς κακοὺς καὶ μέρος κακοῦ εἰς τοὺς καλούς· ὅθεν πολλὰς φορὰς συμβαίνει νὰ εἶναί τις γεμᾶτος ἀπὸ κάθε πάθος αἰσχρόν, ὅμως νὰ εἶναι ἐλεήμων καὶ πάλιν πολλὰς φορὰς εὑρίσκεται εἰς αὐτοὺς καὶ καταλαλιὰ καὶ φιλαργυρία· διὰ τοῦτο δὲν πρέπει νὰ ἀμελῇ τις καὶ νὰ καταφρονῇ τὰ μικρά, ὡς νὰ μὴ ἠμποροῦν νὰ τὸν βλάψουν· διότι καὶ ὀλίγον νερὸν μὲ τὴν πολυκαιρίαν τρυπᾷ τὴν πέτραν. Λοιπὸν τὰ μεγάλα καλὰ ἔρχονται εἰς τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν θείαν χάριν· τὰ φαινόμενα μικρὰ πάθη ἐδιδάχθημεν νὰ τὰ πολεμοῦμεν ἡμεῖς ἐξ ἰδίων, καὶ ὅποιος πολεμήσῃ τὸ μεγάλον μὲ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ καὶ καταφρονήσῃ τὰ μικρά, θέλει ζημιωθῆ μεγάλως· διότι ὁ Κύριος ἡμῶν, ὡς γνήσιος Πατήρ μας, ὅταν ἡμεῖς τὰ πνευματικὰ τέκνα του ἀρχίσωμεν νὰ περιπατοῦμεν, μᾶς δίδει τὴν χεῖρά Του, διὰ νὰ μὴ πέσωμεν, καὶ λυτρώνων ἡμᾶς ἀπὸ τοὺς μεγάλους κινδύνους, μᾶς ἀφήνει νὰ κινούμεθα μόνοι μας εἰς τοὺς μικροὺς κινδύνους, διὰ νὰ δείξῃ εἰς ἡμᾶς ὅτι ἔχομεν ἐλευθέραν γνώμην, νὰ περιπατοῦμεν μὲ τὰ ἰδικά μας πόδια· ὅτι ὃποιος νικᾶται ἀπὸ τὰ μικρά, πῶς ἠμπορεῖ νὰ φυλάξῃ τὸν ἑαυτόν του ἀπὸ τὰ μεγάλα;

Βλέπων δὲ πάλιν ὁ μισόκαλος τὴν Ὁσίαν πὼς ἠνδρειώνετο ἐναντίον του, τοῦ ἐκακοφαίνετο, καὶ στοχαζόμενος ὅτι ἡ τυραννική του ἐξουσία ἐνικᾶτο ἀπὸ τὴν Ὁσίαν, ἐμεθοδεύθη ἄλλον τρόπον κακίας, καὶ ἐπλήγωσε τὰ ὄργανα τῆς φωνῆς τῆς Ἁγίας, διὰ νὰ ἐμποδίσῃ τὸν προφορικὸν λόγον της, νομίζων, ὅτι μὲ τοῦτον τὸν τρόπον θέλει κάμει τὰς ἀδελφάς, ὅπου ἐπήγαιναν εἰς τὴν Ὁσίαν, νὰ μείνουν πεινασμέναι ἀπὸ λόγον Θεοῦ· ἀλλὰ ἂν καὶ ὑστέρησε τὴν ἀκοὴν αὐτῶν ἀπὸ τοὺς λόγους τῆς Ὁσίας, ὅμως τὰς ἔκαμε νὰ λάβουν μεγάλην ὠφέλειαν μὲ τὴν μεγαλυτέραν αἴσθησιν τῶν ὀφθαλμῶν, ὅτι διότι ἔβλεπαν αὐτὰς τὰς πληγὰς τῆς Ὁσίας ἐδυναμώνοντο περισσότερον εἰς τὴν ἀρετήν· διότι αἱ σωματικαὶ πληγαὶ τῆς Ἁγίας ἰάτρευσαν τὰς πληγωμένας ψυχάς, καὶ ἡ μεγαλοψυχία καὶ ὑπομονὴ τῆς μακαρίας ἐγένετο εἰς ἐκείνας, ὅπου τὴν ἔβλεπαν, προφύλαξις καὶ ἰατρεία. Ἐπλήγωσε δὲ τὴν Ὁσίαν ὁ ἐχθρὸς μὲ τοῦτον τὸν τρόπον· ἐπόνεσε ἕνα μεγάλο δόντι τῆς Ἁγίας, καὶ ἀπὸ τὸ δόντι ἐσάπη παρευθὺς τὸ οὖλόν της, καὶ ἔπεσε μόνον τὸ δόντι· τὸ δὲ σάπισμα ἐβόσκησεν ὅλην της τὴν σιαγόνα ἐπὶ τοσοῦτον, ὥστε μετὰ δύο μῆνας διετρήθη τὸ ὀστοῦν καὶ ἐξήρχετο ἐξ αὐτοῦ δυσοσμία βαρυτάτη, ἐκ τῆς ὁποίας δὲν ἠδύναντο αἱ ἀδελφαί, αἵτινες τὴν ὑπηρετοῦσαν, νὰ ὑποφέρουν καὶ ἠναγκάζοντο νὰ ἀπομακρύνωνται ἀπ’ αὐτῆς, ὅτε δὲ παρίστατο ἀνάγκη νὰ ἔλθουν πλησίον της, ἔκαιον θυμιάματα διὰ τὴν ἀφόρητον ἐκείνην δυσωδίαν, ἀφοῦ δὲ τὴν ἐπεριποιοῦντο καὶ πάλιν ἀπεμακρύνοντο.