Ἐκεῖ εὑρισκόμενος ἐφάνη εἰς αὐτὸν ἱεροπρεπής τις καὶ σεβάσμιος ἀνήρ, ὅστις ἦτο ὁ Μέγας Νικόλαος καὶ λέγει πρὸς αὐτόν· «Ἐγὼ εἶμαι ἀπὸ τὰ Μύρα τῆς Λυκίας, ἦλθον δὲ πρὸς σέ, διὰ νὰ σοῦ δώσω τὴν κεφαλίδα ταύτην (εἶδος χάρτου). Ὅθεν λάβε αὐτὴν καὶ ἀνάγνωθι». Λαβὼν δὲ αὐτὸν ὁ Ἅγιος ἐν τῷ ἅμᾳ ἀνεγίνωσκε τὸν χάρτην καὶ ἔψαλλε συγχρόνως ταῦτα· «Τάχυνον ὁ οἰκτίρμων καὶ σπεῦσον ὡς ἐλεήμων εἰς τὴν βοήθειαν ἡμῶν, ὅτι δύνασαι βουλόμενος». Τὸ δὲ νοούμενον τοῦ ᾄσματος τούτου, ὤ τοῦ θαύματος! εὐθὺς τὸ πρωῒ ἔργον ἐγένετο, διότι ἀποθανόντος τότε τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς εἰκονομαχίας Θεοφίλου, ἐπανῆλθε πάλιν ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία εἰς τὸν στολισμὸν καὶ τὴν μεγαλοπρέπειαν τῶν σεπτῶν καὶ ἁγίων Εἰκόνων, οἱ δὲ ἐξόριστοι Πατέρες, ἀνακληθέντες ἀπὸ τῆς ἐξορίας, ἐπέστρεψαν εἰς τὰς Μονάς των. Τότε λοιπὸν καὶ ὁ Ὅσιος οὗτος Ἰωσήφ, ἐλευθερωθεὶς ἀπὸ τὴν ἐν Κρήτῃ φυλακήν, ἀνῆλθεν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν κατὰ τὸ ἔτος ωμβ’ (842).
Ἐπειδὴ δὲ ὁ Ἅγιος ἔλαβε παρά τινος Χριστιανοῦ μέρος τοῦ τιμίου Λειψάνου τοῦ μεγάλου Ἀποστόλου Βαρθολομαίου καὶ ἔκτισε μετὰ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Δεκαπολίτου Ναὸν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου τούτου Ἀποστόλου, διὰ τοῦτο σπουδαίως ἐφρόντιζε νὰ τιμήσῃ τὴν πανήγυριν τοῦ Ἀποστόλου μὲ ἱερὰ ᾄσματα καὶ τροπάρια. Ὅθεν παρεκάλει μετὰ δακρύων καὶ στεναγμῶν τὸν τοῦ Κυρίου Ἀπόστολον νὰ δωρήσῃ εἰς αὐτὸν τὴν χάριν τῆς τούτων συνθέσεως, διὸ καὶ τοῦ ποθουμένου ἐπέτυχε. Διότι εἶδε κατ’ ὀπτασίαν φοβερὸν ἄνδρα μὲ σχῆμα Ἀποστολικόν, ὁ ὁποῖος, λαβὼν ἐκ τῆς Ἱερᾶς Τραπέζης τὸ Ἅγιον Εὐαγγέλιον, ἔθηκεν αὐτὸ ἐπὶ τοῦ στήθους τοῦ Ὁσίου καὶ ἔπειτα τὸν ηὐλόγησε. Τοῦτο δὲ ἦτο ἀπαρχὴ τοῦ θείου χαρίσματος τὸ ὁποῖον ἐπεθύμει· διότι ἔκτοτε τόσον εὐκόλως καὶ ἀπόνως συνέθετε τὰς ἱερὰς μελῳδίας καὶ τοὺς ᾀσματικοὺς κανόνας καὶ τὰ τροπάρια καὶ ἔδιδεν εἰς τοὺς ζητοῦντας ταῦτα, ὥστε ἐνόμιζόν τινες ὅτι δὲν συνέθετε ταῦτα ἀφ’ ἑαυτοῦ, ἀλλ’ ὅτι τὰ ἠρανίζετο παρ’ ἄλλων καὶ ἀποστηθίζων αὐτὰ τὰ ἀντέγραφε καὶ τὰ ἔδιδεν εἰς τοὺς ζητοῦντας. Δὲν εἶχεν ὅμως οὕτω τὸ πρᾶγμα, ὡς ἐκεῖνοι ἐνόμιζον ἀπατώμενοι· ἀλλὰ τὰ ᾄσματα ταῦτα προέφερεν ὁ Ὅσιος διὰ θείου Χαρίσματος· διὰ τοῦτο καὶ παρ’ ὅλων ἐφημίζετο καὶ εἰς ὅλους ἦτο ποθεινὸς καὶ ἐπέραστος, ὄχι μόνον εἰς τοὺς ἰδιώτας καὶ ἄρχοντας, ἀλλὰ καὶ εἰς αὐτοὺς ἀκόμη τοὺς τότε βασιλεῖς.