Ἠρώτησε δὲ ὁ Κύριος λέγων· «Ποῦ τεθήκατε αὐτόν;» (αὐτ. 34). Τότε ὅλοι ὁμοῦ ἐπορεύθησαν εἰς τὸν τάφον τοῦ Λαζάρου καὶ ἐκεῖ προσέταξεν ὁ Κύριος νὰ ἄρουν τὸν λίθον. Ἡ δὲ Μάρθα προσεπάθει νὰ ἐμποδίσῃ τὸν Κύριον λέγουσα· «Κύριε, ἤδη ὄζει· τεταρταῖος γάρ ἐστι» (αὐτ. 39)· ὁ Κύριος ὅμως ἐπετίμησεν αὐτὴν καὶ ἀρθέντος τοῦ λίθου προσηύξατο καὶ ἐδάκρυσεν ἐπὶ τοῦ μνημείου· εἶτα δὲ διὰ μεγάλης φωνῆς ἐβόησε λέγων· «Λάζαρε, δεῦρο ἔξω» (αὐτ. 43). Ἀμέσως τότε ἐγερθεὶς ὁ νεκρὸς ἐξῆλθε τοῦ μνημείου, ὅπως ἦτο περιβεβλημένος καὶ δεδεμένος μὲ τὰ ἐντάφια σπάργανα. Λυθεὶς δὲ κατὰ προσταγὴν τοῦ Κυρίου ἀνεχώρησε διὰ τὸν οἶκον αὐτοῦ, ἐνῷ πάντες ἐθαύμαζον.

Τὸ ἐξαίσιον καὶ τεράστιον τοῦτο θαῦμα τοῦ Κυρίου διήγειρε τὸν φθόνον τῶν Ἀρχιερέων καὶ τῶν Φαρισαίων, οἵτινες ἐξεμάνησαν κατ’ αὐτοῦ καὶ ἐζήτουν νὰ τὸν θανατώσουν. Ὄχι δὲ μόνον τὸν Κύριον ἤθελαν νὰ ἀποκτείνουν, ἀλλὰ καὶ τὸν Λάζαρον. Ὅθεν ὁ μὲν Κύριος ἀνεχώρησεν εἰς πόλιν καλουμένην Ἐφραΐμ, ὁ δὲ Λάζαρος διέφυγεν εἰς τὴν νῆσον Κύπρον, εἰς τὴν ὁποίαν καὶ ἐχειροτονήθη μετὰ ταῦτα ὑπὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Ἀρχιερεὺς τῆς πόλεως τῶν Κιτιαίων. Λέγεται δὲ ὅτι ἐκεῖ εὑρισκομένου τοῦ θείου Λαζάρου καὶ ὅταν ἀκόμη ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ἔζη σωματικῶς εἰς τὴν γῆν, ἐπῆγε πρὸς αὐτὸν ἕνα ὠμόφορον, τὸ ὁποῖον ἔρραψε καὶ ἐκέντησε διὰ τῶν ἰδίων της χειρῶν. Καλῶς δὲ καὶ θεοφιλῶς πολιτευσάμενος ὁ θεῖος Λάζαρος, μετὰ τριάκοντα χρόνους ἀπὸ τῆς ἀναβιώσεώς του ἐκοιμήθη καὶ πάλιν καὶ ἀπῆλθε πρὸς Ὃν ἠγάπησε Κύριον κατὰ τὸ ξγ’ (63ον) ἔτος, ἐνταφιασθεὶς πλησίον τῆς πόλεως τοῦ Κιτίου, θαύματα ἐπιτελέσας πάμπολλα. Ὁ δεύτερος οὗτος τάφος τοῦ Δικαίου Λαζάρου σῴζεται μέχρι σήμερον, φέρει δὲ ἐπιγραφὴν λέγουσαν· «Λάζαρος ὁ τετραήμερος, φίλος τοῦ Χριστοῦ».

Περὶ τοῦ Δικαίου Λαζάρου λέγεται ἀκόμη, ὅτι ὅσους χρόνους ἔζησε μετὰ τὴν ἐκ νεκρῶν ἔγερσίν του, ποτὲ δὲν ἠδύνατο νὰ φάγῃ τι χωρὶς νὰ τὸ συγκεράσῃ μὲ γλυκύ τι καὶ ὅτι ποτὲ δὲν ἐγέλασεν, εἰμὴ μόνον ὅταν εἶδε τινὰ κλέπτοντα ἀγγεῖον πήλινον. Τότε ἐμειδίασε λέγων· «Τὸ ἓν χῶμα κλέπτει τὸ ἄλλο»· ταῦτα δὲ ἔπραττε, διότι ἐνεθυμεῖτο πάντοτε τὸν πικρὸν θάνατον καὶ τὴν φοβερωτάτην κόλασιν, δὲν διηγήθη ὅμως εἰς οὐδένα τίποτε ἀπὸ τὰ τοῦ ᾍδου, διὰ δύο ἴσως αἰτίας· ἢ διότι δὲν ἐπέτρεψεν εἰς αὐτὸν ὁ Κύριος νὰ διηγηθῇ τίποτε ἐξ αὐτῶν, ἐπειδὴ εἶναι φοβερά, ἢ διότι, Θεοῦ οἰκονομίᾳ δὲν εἶδε τίποτε.