Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Κυριακῇ τρίτῃ ἀπὸ τοῦ Πάσχα, τὴν τῶν ἁγίων γυναικῶν ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ ἑορτὴν ἐπιτελοῦμεν, ἔτι δὲ μνείαν ποιούμεθα καὶ τοῦ ἐξ Ἀριμαθαίας ΙΩΣΗΦ ὃς ἦν μαθητὴς κεκρυμμένος· πρὸς δὲ καὶ τοῦ νυκτερινοῦ μαθητοῦ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ.

Ἐκεῖ δὲ φθάσασαι εἶδον διαφόρους ὀπτασίας· τοὺς ἀστράπτοντας δύο Ἀγγέλους ἔδοθεν τοῦ μνημείου καὶ ἄλλον ὅστις ἐκάθητο ἐπάνω εἰς τὸν λίθον· ὕστερον καὶ αὐτὸν εἶδον τὸν Χριστὸν καὶ τὸν προσεκύνησαν. Ἡ δὲ Μαγδαληνὴ καὶ ἐκ δευτέρου ἠξιώθη νὰ ἴδῃ τὸν Χριστόν, τὸν ὁποῖον καὶ ὡς κηπουρὸν ἐπηρώτα.

Πολλαὶ δὲ ἦσαν αἱ Μυροφόροι, πλὴν οἱ Εὐαγγελισταὶ μόνας τὰς ἐπισήμους ἀναφέρουσιν· ἦσαν δὲ αἱ ἑξῆς αὗται· πρώτη, μετὰ τὴν Θεοτόκον, ἡ Μαγδαληνὴ Μαρία, ἀπὸ τὴν ὁποίαν ὁ Χριστὸς ἑπτὰ δαιμόνια ἐξέβαλεν καὶ ἡ ὁποία καὶ μετὰ τὴν Ἀνάληψιν τοῦ Χριστοῦ ἀπελθοῦσα, ὡς λέγεται, εἰς Ρώμην, ἐνήργησεν εἱς τὸν Καίσαρα Τιβέριον νὰ θανατώσῃ τὸν Πιλᾶτον καὶ τοὺς ἀρχιερεῖς μὲ κακὸν θάνατον. Εἶτα ἐν τῇ Ἐφέσῳ τελευτήσασα, ἐτάφη παρὰ τοῦ Ἀποστόλου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου. Κατὰ δὲ τοὺς μετέπειτα χρόνους, ὁ σοφώτατος Λέων ὁ βασιλεὺς ἔφερε μὲ τιμὴν μεγάλην εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν τὸ ἅγιον αὐτῆς Λείψανον. Δευτέρα Μυροφόρος ἦτο ἡ Σαλώμη, θυγάτηρ γενομένη Ἰωσὴφ τοῦ Μνήστορος· ὅτι τέσσαρας μὲν υἱοὺς ἐγέννησεν ὁ Ἰωσήφ, Ἰάκωβον τὸν λεγόμενον Μικρὸν καὶ Ἰωσῆν καὶ Σίμωνα καὶ Ἰούδαν, θυγατέρας δὲ τρεῖς, τὴν Ἐσθήρ, τὴν Θάμαρ καὶ Σαλώμην τὴν τοῦ Ζεβεδαίου. Ὥστε ὅταν ἀκούσῃς ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ Μαρίαν Ἰακώβου καὶ Ἰωσῆ μητέρα, τὴν Θεοτόκον νὰ ἐννοῇς ὅτι εἶναι· διότι ὡς μήτηρ τῶν τοῦ Ἰωσὴφ παίδων ἡ Θεοτόκος ἐλογίζετο, ἐκ τούτου δὲ ἀκολουθεῖ ὅτι ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ἦτο ἀνεψιὸς τοῦ Χριστοῦ, ὡς τέκνον τοῦ νομιζομένου ἀδελφοῦ του. Τρίτη Μυροφόρος ἦτο ἡ Ἰωάννα, ἡ γυνὴ τοῦ Χουζᾶ, ὅστις ἦτο ἐπίτροπος καὶ οἰκονόμος τῆς οἰκίας τοῦ βασιλέως Ἡρῴδου. Τετάρτη καὶ πέμπτη, Μαρία καὶ Μάρθα αἱ ἀδελφαὶ τοῦ Λαζάρου. Ἕκτη Μαρία ἡ τοῦ Κλωπᾶ, τὸν ὁποῖον καὶ Κλεόπαν τινὲς λέγουσιν καὶ ἑβδόμη ἡ Σωσάννα. Ἦσαν δὲ καὶ ἄλλαι πάμπολλαι, καθὼς ἱστορεῖ ὁ θεῖος Λουκᾶς, αἱ ὁποῖαι, λέγει, ὑπηρέτουν τῷ Χριστῷ καὶ τοῖς Μαθηταῖς αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ὑπαρχόντων αὐτῶν.

Ἐπειδὴ λοιπὸν αὗται τὴν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ Ἀνάστασιν ἐκήρυξαν καὶ κατὰ πολὺ συνέβαλον εἰς τὴν ἀψευδῆ διακήρυξιν τοῦ μεγάλου τούτου μυστηρίου τῆς ἁγιωτάτης ἡμῶν Πίστεως, διὰ ταῦτα εἰς πίστωσιν καὶ πληροφορίαν ἀκραιφνῆ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἀναστάσεως ἐτάχθη παρὰ τῶν Ἁγίων καὶ Θεοφόρων Πατέρων, ἵνα μετὰ τὴν τοῦ Θωμᾶ Κυριακὴν τῶν Ἁγίων τούτων Γυναικῶν τὴν μνήμην ἑορτάζωμεν, διότι πρῶται αὗται εἶδον τὸν Χριστὸν ἐκ νεκρῶν ἀναστάντα καὶ πρὸς πάντας ἐκήρυξαν τὸ σωτήριον κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὴν κατὰ Χριστὸν πολιτείαν μετῆλθον ἀρίστως καὶ ὡς ἔπρεπεν εἰς γυναῖκας μαθητευθείσας τῷ Χριστῷ.

     

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἦτο δὲ ὁ Ἰωσὴφ οὗτος ἐκ πόλεως Ἀριμαθαίας ἀνὴρ πλούσιος καὶ εὐγενὴς καὶ εἷς τῶν βουλευτῶν τῶν ἐν Ἱεροσολύμοις. Οὗτος τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλᾶτον καὶ αἰτήσας τὸ Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ ἐκήδευσεν αὐτὸ μετὰ τοῦ Νικοδήμου. Λέγουσι δέ τινες, ὅτι ὁ ἐν Γολγοθᾷ κῆπος, εἰς τὸν ὁποῖον ἐτάφη ὁ Ἰησοῦς, ἦτο τοῦ Ἰωσὴφ τούτου κτῆμα, ἐντὸς τοῦ ὁποίου εἶχε κατασκευάσει καὶ τὸν τάφον του, ἦτο δὲ οὗτος ἐσκαμμένος εἰς πέτραν (βράχον). Μὴ ἐπιτρέποντος δὲ τοῦ καιροῦ πρὸς ἑτοιμασίαν ἑτέρου τάφου, ἔβαλεν εἰς αὐτόν, ὅστις ἦτο ἕτοιμος, τὸ Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Τοῦτο φαίνεται ὅτι ἐννοεῖ καὶ ὁ Εὐαγγελιστής, λέγων· «Καὶ ἔθηκεν αὐτὸ ἐν τῷ καινῷ αὐτοῦ μνημείῳ, ὃ ἐλατόμησεν ἐν τῇ πέτρᾳ» (Ματθ. κζʹ 60).

[2] Ὁ θεῖος οὗτος Νικόδημος ἦτο πιθανῶς Ἱεροσολυμίτης τὴν πατρίδα, ἄρχων τῶν Ἰουδαίων κατὰ τὸ ἀξίωμα, Φαρισαῖος τὸ τάγμα, νομομαθὴς καὶ πεπαιδευμένος τὰς Ἁγίας Γραφάς, πιστεύσας εἰς τὸν Χριστόν, ὅτε εἰς τὰς ἀρχὰς τοῦ σωτηρίου κηρύγματος ἐπῆγε πρὸς αὐτὸν τὴν νύκτα (Ἰωάν. γʹ 1-21). Εἰς δὲ τὸν ἐνταφιασμὸν Αὐτοῦ ἦλθε φέρων σμύρνης καὶ ἀλόης μῖγμα ἀρωματιστικὸν ὁμοῦ καὶ βαλσαμωτικόν, ἕως ἑκατὸν λίτρας, δεῖγμα εὐλαβείας καὶ ἀγάπης πρὸς τὸν θεῖον Διδάσκαλον.