Ἐθαύμαζεν ὁ Μαρκιανὸς ὁ μαθητὴς τοῦ Ὁσίου διὰ τὴν ὁλονύκτιον στάσιν αὐτοῦ καὶ διὰ τὴν μεγάλην ἐγκράτειαν, διότι ἓξ οὐγγίας [3] ἄρτου ἔτρωγεν εἰς τὸ ἡμερονύκτιον, τὰς δὲ σκληραγωγίας του λόγος δὲν δύναται νὰ παραστήσῃ, ἀλλὰ μόνον εἰς τὸν Θεὸν εἶναι γνωσταί, ἐπειδὴ δὲν τὰς ἀπεκάλυπτεν. Ἡμέραν δέ τινα εἶπεν ὁ Ὅσιος εἰς τὸν μαθητήν του· «Ὦ Μαρκιανέ, κάθε ἄνθρωπος χρεωστεῖ νὰ ἔχῃ τέσσαρας ἀρετάς, ἤτοι ὀφθαλμούς, δύο μὲν τοῦ σώματος καὶ δύο τῆς ψυχῆς· καὶ ὅταν οἱ ψυχικοὶ ὀφθαλμοὶ ἀνοιχθῶσι μὲ τὴν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, βλέπουσιν ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα δὲν βλέπουσιν οἱ σωματικοὶ ὀφθαλμοί». Καὶ τὸ τὶ βλέπουν τὰ διηγήθη. Ὁ δὲ μαθητὴς θαυμάσας εἰς τὰ λεγόμενα τοῦ εἶπεν· «Ἄλλου τινὸς εἶπες αὐτά, Πάτερ;». Καὶ ὁ Ὅσιος ἀπεκρίθη· «Εἰς οὐδένα ἄλλον εἶπον αὐτά». Ὑπέβαλε δὲ τὴν ἐρώτησιν ταύτην ὁ Μαρκιανός, διότι δὲν ἤκουσεν ἀπὸ ἄλλον τινὰ τοιούτους λόγους. Τὸν ἠρώτησε δὲ πάλιν ἂν ἤθελε νὰ τὰ φανερῶσῃ εἰς τὸν Προηγούμενον τοῦ Βατοπαιδίου Ἰώβ, ἐπειδὴ ἐγνώριζε τὰς θείας Γραφὰς καὶ τὴν ἔξω σοφίαν, μὲ τὸν ὁποῖον εἶχε κάμει ὁ Μαρκιανὸς ἔτη τρία. Καὶ τοῦ λέγει ὁ Ὅσιος· «Πήγαινε καὶ εἰπέ του πῶς ἔπαθα πολλοὺς πειρασμούς». Καὶ ταῦτα εἰπόντος τοῦ Ὁσίου ἤρχισε νὰ διηγῆται εἰς τὸν Μαρκιανὸν τὰ κάτωθι τὰ ὁποῖα γράφομεν.
«Ἡμέραν τινὰ ἐκατάλαβα εἰς τὴν καρδίαν μου, ὦ τέκνον μου Μαρκιανέ, πρῶτον ὡς μικρὰν παρηγορίαν, ἔπειτα ἐπερίσσευσεν ἡ παρηγορία ἐκείνη καὶ τότε ᾐσθάνθην θερμότητα ὡς πυρός, μὲ χαρὰν πολλὴν ἡνωμένην καὶ μὲ ἀγάπην πρὸς τὸν Θεὸν καὶ τὸν πλησίον. Ὕστερον ἀπὸ αὐτὰς τὰς διαθέσεις καὶ ἐνεργείας τοῦ Πνεύματος, ἐπέλαμψεν εἰς τὴν ψυχήν μου φῶς γλυκύτατον και ἄρρητον, τὸ ὁποῖον μοῦ ἐσκέπασε τὸ νέφος, ὅπερ εἶχον πρότερον διὰ τὴν παράβασιν τοῦ Ἀδὰμ τοῦ πρωτοπλάστου καὶ εἰς τὴν ἀρχὴν ὡς ὀλίγον τι φῶς, τοιοῦτον μοῦ ἐφαίνετο. Κατόπιν ὀλίγον κατ’ ὀλίγον ἐπερίσσευε καὶ ἐσήκωνε μεγάλην φλόγα καὶ οὕτω μὲ ἔπαιρνε καὶ ἡρπαζόμην εἰς ὕψος ἀκατανόητον. Ἀπ’ ἐκεῖ ἔβλεπα ὅλην τὴν αἰσθητὴν κτίσιν ὑποκάτωθέν μου φαινομένην, ὡς καὶ τὴν μεγαλειότητα καὶ τὸ κάλλος τοῦ ἡλίου, τὸν στολισμὸν τῶν ἀστέρων, τὸν γῦρον τῆς γῆς, τῆς ἀβύσσου τὸ πλάτος, τὸν αἰσθητὸν Παράδεισον κατὰ ἀνατολὰς μετὰ τῶν εὑρισκομένων ἐκεῖ Ἁγίων ψυχῶν καὶ φῶς χωρὶς νύκτα, ἐπειδὴ δὲν χρειάζονται τὸ ἡλιακὸν φῶς τοῦ κόσμου τούτου, ἐκεῖ ὅπου ἀναπαύονται αἰ ψυχαὶ τῶν Δικαίων, τοὺς ὁποίους φωτίζει φῶς παντοτεινόν».