Μετὰ παρέλευσιν δὲ δέκα ἡμερῶν ἐφονεύθη ὁ δυσσεβὴς Χοσρόης καὶ ἀφικνεῖται εἰς τὴν Περσίαν ἕτερος βασιλεύς, συνωδευμένος μὲ Ρωμαϊκὸν στράτευμα, πολὺ πρᾷος καὶ ἤπιος καὶ κατὰ πάντα ἐνάντιος εἰς τὸν Χοσρόην. Βλέπων λοιπὸν ὁ Μοναχὸς τὰ Ρωμαϊκὰ στρατεύματα εἰς τὴν ξένην γῆν τῆς Περσίας ὡς λαμπάδας ἀναμμένας ἐν τῷ σκότει, ἐχάρη καθ’ ὑπερβολήν, ἐπειδὴ ἠλευθερώθη ἀπὸ τοὺς κινδύνους, τοὺς ὁποίους ἐφοβεῖτο ὅτι ἔμελλον νὰ τὸν ἀκολουθήσωσι καθ’ ὁδόν· ὅθεν ἀποκαλυφθεὶς εἰς τὰ τῶν Ρωμαίων στρατεύματα, ὅτι εἶναι Χριστιανὸς καὶ Μοναχός, διηγήθη χαίρων εἰς χαίροντας τὰ περὶ τοῦ Μάρτυρος Ἀναστασίου. Διὰ τοῦτο ἔγινε συγκοινωνὸς τῆς τραπέζης αὐτῶν καὶ συγκατοικήσας καὶ μετ’ αὐτῶν διῆλθε τὴν χώραν τῶν Ἀρμενίων καὶ μετὰ παρέλευσιν ἑνὸς ἔτους ἔφθασεν εἰς τὸ Μοναστήριόν του φέρων μεθ’ ἑαυτοῦ καὶ τὸ μοναχικὸν τοῦ Μάρτυρος Ἀναστασίου κολόβιον, ἤτοι μανδύαν, τὸν ὁποῖον ἐφόρει μέχρι σχεδὸν τοῦ μαρτυρικοῦ θανάτου του.
Διηγήθη λοιπὸν ὁ Μοναχὸς εἰς ὅλην τὴν ἀδελφότητα τοὺς γενναίους ἀγῶνας τοῦ Μάρτυρος προσέθετε δὲ καὶ τοῦτο, ὅτι εἷς δαιμονιζόμενος, ἅμα ἐνεδύθη τὸν ἄνωθεν μανδύαν τοῦ Μάρτυρος, εὐθὺς ἐξεδύθη τὸ δαιμόνιον καὶ ἠλευθερώθη. Ὅταν δὲ ὁ βασιλεὺς Ἡράκλειος, κατὰ τὸ εἰκοστὸν ἔτος τῆς βασιλείας του, ἔφερεν εἰς Ἱερουσαλὴμ τὰ τίμια ξύλα τοῦ Σταυροῦ, τὰ ὁποῖα ἐλαφυραγώγησεν ὁ βασιλεὺς τῶν Περσῶν Χοσρόης, τότε ἀπεστάλη καὶ εἷς Ἐπίσκοπος ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπον τῶν Ρωμαϊκῶν μερῶν[1] εἰς τὴν Περσίαν καὶ ἔφερεν εἰς τὴν Καισάρειαν τῆς Παλαιστίνης τὰ λείψανα τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἀναστασίου, δοὺς μὲν ἐκεῖ μικρὰν μερίδα τῶν ἁγίων λειψάνων, κρατήσας δὲ τὰ λοιπά. Ἡ δὲ τιμία κεφαλὴ τοῦ Μάρτυρος καὶ ἡ ἁγία του εἰκὼν ἀπεθησαυρίσθησαν ἐν τῇ παλαιᾷ Ρώμη.