Ἄλλος τις νέος εἶχε δεινὸν δαιμόνιον ὁ ταλαίπωρος καὶ ἄλλοτε μὲν ἔσχιζε τὰ ἱμάτιά του καὶ ἔμενεν ὁλόγυμνος, ἄλλοτε δὲ ἔπιπτεν εἰς κρημνοὺς καὶ λάκκους, ἄλλοτε δὲ πάλιν ἔπιπτεν εἰς τὰ ὕδατα καὶ ἐκινδύνευε πολλάκις ὁ ἄθλιος. Περιπατοῦντος δὲ τούτου ποτὲ εἰς τὴν ὁδόν, τὸν ἔσυρεν ὁ δαίμων καὶ ἐπήγαινε νὰ τὸν βυθίσῃ εἰς τὴν θάλασσαν· ἐκεῖ δὲ συνέπεσε νὰ τὸν ἴδῃ, κατ’ οἰκονομίαν Θεοῦ, ὁ μέγας Πατάπιος, βλέπον δὲ τοῦτον τὸ δαιμόνιον ἐτάραξε τὸν νέον δυνατά. Ἔστρεφε τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ ἐξήρχοντο ἀφροὶ ἐκ τοῦ στόματος, ἔτριζε τοὺς ὀδόντας καὶ ἐκύτταζε μὲ ἀγριότητα τὸν Ὅσιον· ἀφοῦ δὲ ἐκεῖνος ἐπλησίασεν, εἶπε ταῦτα ὁ δαίμων ὡς ὀδυρόμενος· «Ὢ συμφορὰν ὅπου ἔπαθα! τί ἤθελε πάλιν ἐδῶ ὁ Πατάπιος; τί νὰ γίνω; ποῦ νὰ ὑπάγω, νὰ εὕρω τόπον νὰ κατοικήσω; κἄν εἰς πόλιν ὑπάγω, κἄν εἰς ἔρημον, φθάνεις, ὦ Ναζωραῖε, καὶ μὲ τὸν τύπον τοῦ Σταυροῦ σου μὲ διώκεις, νικώμενος δὲ ἐγὼ ἀφανίζομαι». Ταῦτα λέγον τὸ πονηρὸν δαιμόνιον ἐσήκωσεν εἰς τὸν ἀέρα τὸν νέον καὶ τὸν ἐτίνασσεν. Ὁ δὲ μέγας τοῦ Χριστοῦ ἀριστεὺς ἐτύπωσεν εἰς τὸν ἀέρα μὲ τὴν χεῖρα του τὸν ζωοποιὸν Σταυρὸν λέγων· «Ἔξελθε, πνεῦμα ἀκάθαρτον, καὶ ὕπαγε μακρὰν εἰς τὴν ἔρημον· ὁ Χριστός σε προστάσσει, τοῦ ὁποίου καὶ χωρὶς νὰ θέλῃς ὡμολόγησες τὴν δύναμιν». Ταῦτα λέγοντος τοῦ Ὁσίου, ἐσπάραξεν ὁ δαίμων τὸν ἄνθρωπον καὶ ρίψας αὐτὸν κατὰ γῆς, ἐξῆλθεν ὡς καπνὸς καὶ ἔφυγεν. Ὁ δὲ νέος ἀπὸ τὴν χαράν του ἐδάκρυσε καὶ δοξάζων τὸν Θεόν, ηὐχαρίστει τὸν Ὅσιον. Ἔφθαναν μόνον αὐτὰ τὰ θαυμάσια νὰ φανερώσουν τοῦ Ὁσίου τὴν παρρησίαν πρὸς Κύριον· ἀλλ’ ἄς εἴπωμεν ἄλλο ἓν καὶ τότε νὰ τελειώσωμεν τὴν διήγησιν.

Γυνή τις εἶχε τὴν πανώδυνον καὶ φρικτὴν ἀσθένειαν τοῦ καρκίνου τοῦ στήθους καὶ ἔκαμνε σκώληκας εἰς τοὺς μαστούς της· εἶχε δὲ ὄχι μόνον εἰς τὸ στῆθος, ἀλλὰ καὶ εἰς ὅλον τὸ σῶμα μεγάλην βάσανον καὶ ἔφθαναν οἱ πόνοι ἕως τὴν καρδίαν, τόσον ὥστε ἐκινδύνευεν εἰς θάνατον. Βλέπουσα λοιπὸν ἡ ταλαίπωρος, ὅτι οἱ μὲν ἰατροὶ κατεσπατάλουν τὴν περιουσίαν της ματαίως καὶ ἀνωφελῶς, οἱ δὲ σκώληκες ἐβόσκοντο εἰς τὰς σάρκας της, ἀπῆλθεν εἰς τὸν μέγαν Πατάπιον καὶ πίπτουσα κατὰ γῆς εἰς τοὺς πόδας του ἐθρήνει ἐλεεινότατα λέγουσα· «Ἰάτρευσόν με, δοῦλε τοῦ Θεοῦ, τὴν ταλαίπωρον· σπλαγχνίσου με τὴν ἀθλίαν, διότι καὶ πρὸ τοῦ τάφου μὲ τρώγουσι σκώληκες καὶ τόσον φρικτοὺς πόνους μοῦ δίδουσιν, ὥστε ἐπιθυμῶ τὸν μισητὸν ἀπὸ ὅλους καὶ ἀποτρόπαιον θάνατον». Ὁ δὲ Ὅσιος ἀπεκρίνατο· «Ἐὰν ἔχῃς πίστιν καθαρὰν πρὸς τὸν Κύριον καὶ δὲν ἀμφιβάλλῃς διὰ τὴν ἴασιν, κατὰ τὴν πίστιν σου ἂς σοῦ γίνῃ καὶ ἡ ἔκβασις».