Τοῦ ἔρριψε λοιπὸν ὁ Ζωσιμᾶς τὸ ἐξώρασόν του καὶ τότε ἐπῆγε πρὸς ἐκεῖνον καὶ τοῦ ἔβαλε μετάνοιαν· ὁμοίως δὲ καὶ ὁ φαινόμενος ἔβαλε μετάνοιαν καὶ πολλὴν ὥραν ἔμειναν πρηνεῖς καὶ οἱ δύο καὶ ὁ ἕνας ἔλεγε πρὸς τὸν ἄλλον· «Εὐλόγησόν με, δοῦλε τοῦ Θεοῦ». Ἀφοῦ δὲ παρῆλθεν ἀρκετὴ ὥρα, λέγει ἡ γυνὴ ἐκείνη· «Ἀββᾶ Ζωσιμᾶ, σὺ πρέπει νὰ μὲ εὐλογήσῃς, διότι εἶσαι Ἱερεὺς τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου καὶ τακτικῶς ἵστασαι εἰς τὸ Ἅγιον Βῆμα παρακαλῶν τὸν Θεὸν διὰ τὰς ἁμαρτίας τῶν ἄλλων· διὰ τοῦτο σὺ εὐλογησόν με».

Λέγει τότε ὁ Ζωσιμᾶς· «Ἁγία τοῦ Θεοῦ, τὸ χάρισμά σου φαίνεται περισσότερον ἀπὸ τὸ ἰδικόν μου, διότι εἶσαι προορατικὴ καὶ γνωρίζεις ὄχι μόνον τὸ ὄνομά μου, ἀλλὰ καὶ ὅτι εἶμαι Ἱερεύς· διὰ τοῦτο, σὲ παρακαλῶ πολύ, σὺ νὰ μὲ εὐλογήσῃς!». Ὡς λοιπὸν εἶδεν ἡ γυνὴ ἐκείνη, ἥτις ἐφαίνετο, ὅτι πλέον δὲν τὴν εὐλογεῖ, ἐσηκώθη μόνη της καὶ λέγει· «Ὁ Θεὸς ὁ Ἅγιος, ὁ ἀγαπῶν τὴν σωτηρίαν τῶν ἁμαρτωλῶν, Ἐκεῖνος νὰ σὲ εὐλογήσῃ». Ἐσηκώθη τότε καὶ ὁ Γέρων Ζωσιμᾶς. Εἶπε δὲ ἡ Ἁγία πρὸς τὸν Ζωσιμᾶν· «Ἀββᾶ Ζωσιμᾶ, διατί ἐκοπίασες καὶ ἦλθες ἕως ἐδῶ, νὰ ἴδῃς μίαν γυναῖκα ἁμαρτωλήν; Ἐπειδὴ ὅμως σὲ ἔφερεν ὁ Θεὸς ἕως ἐδῶ, εἰπέ μοι, πῶς εἶναι οἱ Χριστιανοί; Πῶς εἶναι ὁ κόσμος; Πῶς εἶναι οἱ βασιλεῖς; Πῶς εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ;». Καὶ ὁ Γέρων ἀπήντησεν· «Ὅλοι καλὰ εἶναι μὲ τὴν εὐχήν σου, Μῆτερ Ὁσία ἀλλὰ παρακάλεσε τὸν Θεὸν καὶ δι’ ἐκείνους καὶ δι’ ἐμέ, διότι διὰ τοῦτο ἐκοπίασα εἰς τόσην ὁδοιπορίαν, ὁ ἁμαρτωλός». Τότε τοῦ λέγει ἡ γυνὴ ἐκείνη· «Ἀββᾶ Ζωσιμᾶ, σὺ πρέπει νὰ παρακαλέσῃς τὸν Θεὸν δι’ ἐμέ· πλήν, ἀφοῦ μὲ προστάζεις, θὰ κάμω ὑπακοήν».

Τότε ἐστάθη ἡ Ἁγία ἐπὶ πολλὴν ὥραν καὶ προσηύχετο, ἀλλὰ φωνὴ ἀπὸ τὸ στόμα της δὲν ἠκούετο· ὁ δὲ Γέρων ἔπεσε πρηνὴς εἰς τὴν γῆν καὶ ἔλεγε τὸ «Κύριε, ἐλέησον». Μετὰ πολλὴν ὥραν ἐσήκωσε τοὺς ὀφθαλμούς του καὶ βλέπει τὴν γυναῖκα ἐκείνην ἱσταμένην μίαν πῆχυν ὑψηλότερα ἀπὸ τὴν γῆν, ὡς δὲ εἶδε τοῦτο ἐσκέφθη, ὅτι ἴσως εἶναι φάντασμα δαιμονικὸν καὶ προσποιεῖται, ὅτι προσεύχεται. Τότε εἶπε ἡ γυνή· «Τίνες οἱ λογισμοί σου, Ἀββᾶ Ζωσιμᾶ, καὶ σκέπτεσαι ὅτι εἶμαι φάντασμα; Γυνὴ εἶμαι ἁμαρτωλότερη ἀπὸ ὅλον τὸν κόσμον». Ποιήσασα δὲ τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ εἰς ὅλον της τὸ σῶμα, λέγει πρὸς τὸν Γέροντα· «Ὁ Θεός, Ἀββᾶ Ζωσιμᾶ, νὰ μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπὸ τὰς τέχνας τοῦ διαβόλου».